GİRİŞ

369 20 30
                                    


Herkese merhaba!

Umarım beğenirsiniz.💜

✨🌙

~~~
...
Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık ;
Biri benim,biri de serseri kaldırımlar.
...

                                    Necip Fazıl Kısakürek

~~~

Hava karanlıkta kalırken,sokaklar ıssızlığın içinde kaybolmuş. Tıpkı benim kendi içimdeki kayboluşum gibi. Hayat bazen acımasız,bazen ise rüya gibi. Yada bazıları hep kabusları yaşarken, bazıları rüyalara sarılmışta olabilir. Emin değilim...

Şu an ayaklarımı sarkıttığım uçurumdan atlarsam ne olur ki? Ölür müyüm? büyük ihtimal. Peki bu ihtimal neden beni ürkütmüyor. Ben bilinmezliklerden korkarım. Bundan da korkmam gerek.

Belki de artık korkamayacak kadar acı çekiyorum.Acım o kadar çok ki korkularıma odaklanamıyorum. Hayatın oluşturduğu yaralarım artık iyileşmiyor.

Hayat acımasız sanıyordum ama yanılmışım. Asıl acımasız olan insanlar. Oğuz Atay'ın da dediği gibi "Bazılarımız şiirlere tutunuyor, bazılarımız şarkılara, filmlere, kitaplara...
Sanırım artık insan, tutunamıyor insana..."

Benim tutunduğum şarkılar ve şiirler bile terketti ruhumu. Tutunamadım ben, beceremedim yaşamayı. Sığamadım hiç bir yere, olmadı. Koskoca dünya bir bana sahip çıkmadı.

Gözümdeki yaşı sildim ve bakışlarımı uçurumun dibindeki dalgalardan gökteki dolunaya diktim. O parlıyordu ben ise sönmüştüm. Yaşamak artık bana uzaktı.

Her şeye rağmen son kez gülümsedim dolunaya, bütün acılarımla ve ayağa kalkıp kendimi uçurumun tepesinden bıraktım o sert dalgalı,serin sulara.

Boğuluyordum. Nefes almıyordum. Ama ben zaten yaşarken de nefes alamıyordum. Yaşarken de boğuluyordum. Kendimi serin ve hırçın denizin sularına bıraktım. Debelenmedim,çırpınmadım. Sadece gülümsedim.

Belki de ilk kez bilinmezlik hoşuma gitti o an. Sanki ruhumda ki yaralar iyileşti gibi. Dibe doğru batarken hala bakıyordum yukarı. Bu bir vedaydı. Geçmişime ve geleceğime olan bir veda. Ve benim hayatımın geçtiği karanlık sokaklarda beni her daim izleyen, her şeyimi bilen tek sırdaşım olan aya.

Artık gözlerim kapanıyordu. Mutluydum.

Kurtuluyordum...

~~~

Her son, yeni bir başlangıçtır.

                                                         Mevlana

~~~

✨🌙

Umarım beğenmişsinizdir.

Yıldıza basıp yorum yaparsanız sevinirim ^⁠_⁠^

Karanlığın Gölgesi Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin