Mete'nin ağzındann :)
Gözlerimin üzerinde bir ağırlık vardı sanki. Neler olmuştu? Gece... Gece'ye araba çarptı. Bu gerçekle bir kez daha yüzleşmek canımı tekrar yakmıştı.
Zor da olsa açtım gözlerimi. Hastane odasındaydım. Kolumda bir serum vardı. Serumu hızla kolumdan çıkarttım ve ayağa kalktım. Aniden ayağa kalktığımda başım dönmeye başladı ama umursamadım ve odadan çıktım.
Etrafıma baktıktan sonra hızla ameliyathanenin yanına gittim. Yerde öylece oturmuş ağlayan Kaan'ı görünce endişe ile dolup taştım. Hemen yanına çöktüm ve "Ne oluyor Kaan?" diye sordum.
"Gece..." dedi ama devamını getiremedi. İçimdeki endişe daha da büyürken tekrar sordum.
"Ne olmuş Gece'ye!?"
"Kalbi durmuş, Mete. Gece'nin kalbi durmuş."
"Ne?" diye fısıldadım güçsüzce.
Cümleyi duyar duymaz gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı. Bu... Bu çok ağırdı.
Gece'nin kalbi durmuş.
Gece'nin kalbi durmuş.
Gece'nin kalbi durmuş.
Aynı cümleler aklımda dolanıyordu. Kulaklarımı tıkadım "Sus!" diye bağırdım içimdeki sese. Susmadı, devam etti aynı cümleleri tekrarlamaya.
Gece'nin kalbi durmuş.
Gece'nin kalbi durmuş.
Gece'nin kalbi durmuş.
Kulaklarıma daha sert bastırdım. Sanki bastırırsam sesler gidecekmiş gibi. Tekrar "Sus artık, sus!" diye bağırdım. Bütün koridorda yankılandı sesim.
Yine susmadı. Hatta bağırmaya başladı iç sesim.
Gece'nin kalbi durmuş!
Gece'nin kalbi durmuş!
Gece'nin kalbi durmuş!
Bende o sesi bastırmak istercesine daha çok bağırmaya başladım.
"Sus! Sus artık, yeter!"
O da ölüyor. O da bırakıp gidiyor seni!
Ablan gibi! Ölüyor!
Kalbi durmuş!
"Hayır! Hayır hayır hayır! Ablam gibi bırakmaz o beni! Söz verdi o bana! Sus! Konuşma, sus!
Fayda etmedi bağırışlarım. Konuşmaya devam etti.
Ölüyor işte!
Bırakıyor seni! O da bırakıyor!
Herkes bıraktı, o da bırakıyor!
Sertçe kulaklarıma vurmaya başladım. O sırada ellerimin üzerinde bir el hissettim. O el kulaklarıma vurmama engel oluyordu. Elin sahibine çevirdim bakışlarımı. Esma hanımdı.
"Bıraksana elimi. Duymamalıyım onu. Bırak!"
Söylediklerim fayda etmedi. Tam önüme oturdu o da. Dolu dolu gözleriyle gülümsedi. Sonra da hiçbir şey söylemeden sarıldı bana.
Sarılışında uzun zamandır hiç hissetmediğim bir şey hissettim. Farklı bir sıcaklığı vardı. Gece'de bile hissetmediğim bir sıcaklık. En son bu sıcaklığı hissettiğimde sekiz yaşındaydım. Bu... Anne sıcaklığıydı bu hissettiğim.
Hissettiğimin anne sıcaklığı olduğunu anladığım anda ben de kollarımı beline doladım ve başımı omzuna yasladım. Omzunda ağladım. Dakikalarca, belki de saatlerce ağladım omzunda.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yeni Bir Başlangıç
Novela JuvenilBir telefon on beş yılınızın yalan olduğu haberini verse tepkiniz ne olurdu? Yada şöyle sorayım, sizin hastanedeki sorunlardan dolayı karışmış olduğunuzu öğrenseniz tepkiniz ne olurdu? Benim tepkim sevinmek olmuştu ilk başta ama sonra gerçek ailemin...
