Yeni Bir Başlangıç

1

Çalan alarm sesi ile uyandım ve hızla yataktan kalktım. Elimi yüzümü yıkadıktan sonra hızla üstümü giyinip saçımı yaptım ve aşağı indim. Her zamanki gibi annem ve babam uyanmamıştı. Kendime bir sandviç hazırlayıp hiç vakit keybetmeden yedim. Çantamı da sırtıma taktım ve telefonumla Mete'yi aradım.

"Alo Mete çıktım ben."

"Tamam ben de çıktım bizim eve doğru gel bekliyorum."

"Tamamdır geliyorum."

Hızlı adımlarla Mete'nin evine yöneldim ve kısa sürede evlerine vardım. Mete'nin arkası dönüktü ve aklıma mükemmel ötesi bir fikir geldi. Bir anda koşarak Mete'nin sırtına atladığımda Mete dengesini kaybetti ve ikimiz de yere düştük.

Ne kadar mükemmel ötesi bir fikir olduğunu şimdi anlamışsınızdır.

"Yuh Gece mal mısın lan sen!?"

"Yoo mal değilim."

"Belli belli." diye söylenerek yürümeye başladı Mete. Bende peşinden gidiyordum.

Mete benim çocukluk arkadaşım. Kardeş gibi büyüdük biz. Mete olmasa o gün babam beni öldürebilirdi.. O beni hep babamdan korudu. Hayatımda değer verdiğim tek kişi Mete oldu bu zamana kadar. Aynı okulda ve aynı sınıfta okuyoruz. Bundan memnunum ama kendini abim sanıyor! Evet, kardeş gibiyiz ama iki ay yüzünden de kendini büyük görmemeli. O iki ay Mete'nin gözünde iki yıl.

Okul çok uzak olmadığından beş dakika içinde okula vardık ve bahçeye giriş yaptık. Tam okul binasına giriyorduk ki telefonum çaldı. Arayan kişiyi görünce kaşlarımı çattım. Annem arıyordu. Annem bu saatte beni asla aramaz ki, aramayı bırak uyanmaz bile. Mete de arayan kişi görmüş olacak ki "Neden arıyor ki şimdi bu kadın?" dedi. Bende çok merak ettim ve telefonu açıp kulağıma götürdüm.

"Gece hastaneye gel çabuk seni bekliyoruz."

"Bir sorun mu var?" dedim ama o çoktan telefonu kapatmıştı. Mete'ye çevirdim gözlerimi. O da ne oldu der gibi bakıyordu bana.

"O kadın hastaneye çağırdı beni."

"Bir şey mi olmuş? Lütfen babanın hastanelik olduğunu söyle."

"Umarım öyledir ama ne olduğunu söylemedi."

"O zaman hadi gidelim zaten bugün hiç okula gidesim yoktu."

Güldüm ve bir şey söylemeden taksi çağırarak beklemeye başladık. Kısa sürede taksi geldi ve taksiye binerek yola koyulduk. Hastane çok uzak olmadığından yaklaşık on dakika içinde hastaneye geldik ve Mete şoföre ücreti ödedikten sonra hastaneye girdik.

"Ne demek hastanede karışmışsın ya!?"

Bana gelmiş hastanedeki bazı sorunlardan dolayı hastanede karıştığımı söylüyorlar. Wattpad karakteri miyim ben, nasıl olur bu ya?

"Hanımefendi sizden çok özür dileriz. Elimizden başka bir şey gelmez." dedi doktor ve yanımızdan uzaklaştı. DNA testi yapıldı ve şuan karşımda duran ailenin benim gerçek ailem olduğu tespit edildi. Karşımdaki kadına gerçekten çok benziyorum.

Yalnız sevinmedim diyemem bu insanlardan kurtuluyorum sonuçta.

Sessizliği annem olacak kadın böldü.

"Alın kızınızı verin kızımı. Ayrılalım artık birbirimizden."

Tabi ki beni yanında istemiyeceğini biliyordum ama bu kadar çabuk vazgeçeceğini de beklemiyordum. En azından veda etmek ister diye düşünmüştüm. Buruk bir tebessüm belirdi dudaklarımda.