ESARET +18

3.Tüm umutlar bitti

Gözlerimi sıkıca kapatmışdım. Otobüsün kapıkarının açılma sesiyle derin nefes aldım. Hiç oralı değilmiş gibi arkama yaslandım. Hal bu ki köpek gibi korkuyorum.....
__________________________________

Arabanın için de ağır adımların sesi yankılanırken yanıma yaklaştığını hiss ediyodum. Gözlerim onu hiç aldırmadan perdesinin açık olduğu pencereyi seyr ediyo du. Şu an tam yanımday dı. Tam dibim de.

Elleri ceplerin de yukarıdan aşağıya beni izlese bile ona bakmıyodum. Duyduğum sert sesiyle gözlerimi sıkıca kapatıp öylece kaldım.

"Kalk! ".

O koca cüsseden sadece bu kelime çıkmış dı. Hiç duymamış gibi oturuyodum yerim de ama aynı sözü tekrar etdi.

"Kalk! ".

Dayanamayıp kafamı ona doğru çevirip aşağıdan yukarıya baka bilmişdim. Gözleri kızarmış, çene kasları gerilmiş, alnın da ve boynun da iri damarlar belirginleşmiş di. Gözlerim onu alaycı bir şekil de süzerken dünyam dönmüş dü bir an.

Elleriyle kapşonumun altın da kalan belimi kavramış ve beni kaldırmış dı. Yüzüme bile bakmadan onun için kuş kadar hafif olan bedenimi çekmeye çalışıyo du. Bense direnerek belim de ki elini değil kolumu çeliştirdiği elini itiyodum.

"Bırak! Yaa bıraksana! Gelmiyicem senle! İstemiyorum seni! ".

Bu sefer de o beni duymuyormuşcasına hareket ediyo du. Oturan insanların hiç biri de ses etmiyo du. Artık ağlayan sesimle ona yalvarıp bırakması için ısrar ediyodum. Ama geçdi. O benim bedenimi ayak da durduğum şekil de kucağına almış ve ilerliyo du.

İnsanlar bize öyle acayip bakıyodular ki gören uzaydan geldiğimizi düşünür dü.

Kartal kendisiyle birlik de beni de indirmiş di. İndiğimiz gibi otobüs şöförüne

"Devam ett! " diğe bağırmış dı.

Araba kapılarını kapatırken o beni kendi arabasına sürükleyerek götürüyo du. Bense otobüs de kalan çantamı düşünüyodum. Aklım durmuş du anlık olarak. Belgelerim! Üniversite! Otobüs gitdi! Kendimi Kartal'a karşı çok güçsüz hiss etsem bile ayaklarımı sıkıca yere direyip onu durdurmayı başarmışdım. Ateş fışkıran gözleri beni bulduğun da dudaklarımı aralayıp fısıltı gibi cümle kurmuşdum.

"Kartal....Çantam otobüste kaldı....Ünuversite belgelerim, pasaportum hepsi onun için de... Alalım onları... " aralıklı cümlelerimi sinirle dinleyen Kartal'ın beni duyduğu bir muamma konusuy du. Sinirden kulakları sağar, gözleri de kör olmuş du. Sanki beni duymamış gibi tekrar önüne döndü beni de sürüklemeye devam etdi.

Artık sesli bir şekil de ağlıyodum. Yaklaşdığımız arabanın ardından kapısını açıp beni içeri fırlatmış dı. Kapıyı 'pat' diğe yüzüme kapatdığın da gözlerim anlık olarak kapanmış oldu.

Hızla arabanın etrafından geçip kapıyı hışımla açdı. Kendisi de şöför koltuğuna oturduğun da yüzüme bakmıyo du ama sinir küpünden başka bir şey de ifade etmiyo du bu.

Arabayı çalıştırdığın da fişek gibi yola koyulmuş du. Gözlerim isyan edip ağlarken sesim de boğuk boğuk hıçkırıklar bırakıyo du araba da.

"Ağlama! " diye bağır dı bir an da.

Bu bağırışıyla hıçkırıklarım daha da artmış dı ve sesim yükselmiş di. O kadar sinirliy di ki kolun da ki damarlar bile çıkmış dı. Gözleri kızarmış. Ve sinirden dudaklarını yalıyo du.

Ben onu böyke gördükce korkum zirveye çıkıyo du. Ve Kartal'ın ağlamama dayanamadığını hatta ben ağladığım da kendisinin bile gözlerinin dolduğuna defalarca kez şahit olmuşdum.