ESARET +18

- Kesit 1

Düşüncelerini bir kenara bırak dı Eftalya. Şu an bunları düşünemez di. İmkansız bir şey di belki ama yapıcak dı. And içmiş di bu evden kurtulucağına. Her fırsatı değerlendirecek di.
Öncelikle altına bir eşofman giymesi lazım dı içeriye tezat dışarısı soğuk du.

Altına geçirdiği eşofman haliyle büyük dü ama o eşofmanın iplerini sıkıca bağlamış, paçalarını da içeri kıvırmış dı.
Ayağa kalktığın da dün gece ayağından çıkardığı beyaz spor ayakkabıları aldı ve hızla giy di. Canavar her an uyana bilir di

Ayağına geçirdiği ayakkabılardan sonra, sessizce kapıya yaklaşmış ve odadan çıkmış dı. Allahtan bu kapılar cızırdamıyor du, yoksa Kartal'a yakalanır dı.
Dikkatli adımlarla merdivenleri indiğin de üzerin de ki sweet t-shirtin uçlarını sıkıyor du.
Kalbi ağzın da atıyor du ama aynı zaman da korkusu ona cesaret veriyor du.

Dış kapıya yaklaştığın da boğazını temizleyip, elini kapının kulpuna götür dü.
Açtığı kapıyla birlik de merdivenlerin tam aşağısın da duran iki koruma ona dön dü.
Hiss etdiği utanç duygusuyla yanakları ısınırken, kendisine gelmeliy di.
"Şeyy" diyip durduğun da korumalar ona ciddi bir tavırla bakıyorlar dı. Kartal gibi iri adamlar dı ama Kartal daha hacimliy di.
"Kartal dedi ki, aşağı da ki adamla söyle gidip mutfakta ki eksikleri tamamlasınlar".

"İyi de yenge kendisi niye gelme di seni gönder di" diğe ukalaca sorduğun da " kendisi uygun değil de ondan" dediğim de sesim de ki sertlik beni de şaşırtmış dı.
"Tamam yenge sen geç içeri biz hall ediceğiz "
diğen diğer koruma ile "bahçe de dolaşıcam"
demişdim.
''Yenge lütfen bak yine bir oyun karıştırma, sonra bizim başımıza patlıyo" dediğin de anlaşılan canlarından bezdirmiş di Kartal bunları.
Bir cevap vermeden merdivenleri aşağı indiğim de fazla vaktim yoktu.
Korumalar da içeri geçmiş di.

Arka tarafa doğru koşar adımlarla yürümeğe başladığım da, yüreğim kaçtığım gün ki gibi atıyor du.

Adımlarım çıkış kapısına doğru yaklaşdığın da aniden durmuş ve sendelemişdim. Kahr etsin! Koruma var dı. Bura da hiç bir zaman koruma olmaz dı. Şansıma küseyim. Son zamanlar zaten nedenini bilmediğim bir sebepten ötürü, bu ev ve eski evim koruma kaynıyor.

Neyse diyip geçdiğim de, korumanın arkasını dönmesiyle hemen arkam da ki ağaca yaslanmışdım. Bir müddet bekledikten sonra hiç bir şey olmayınca, yavaşca koruma olan yere baktığım da ora da değil di. Zaferi kazanmışcasına gülümsediğim de, yavaş yavaş kapıya ilerliyodum.

Yanına vardığım kapıyla, elimi demir kulpa koyarak parmaklarımın gücüyle kapıyı açmış ve çıkmışdım. Zoru atlatmışdım. Şimdiyse bu araziden çıkmam gerekir di. Gerçi bu ilçenin tamamı Kartal'a aitken buradan çıkmam zor olucak dı. Ama başara bilirdim. Eğer dikkatli olursam.

Ayaklarımı kareket etdirdiğim de ormanın yolunu tutmuşdum. Başım neler geleceğini bilmeden...

Yürüdüğüm yol da sakince ve korkak adımlarımla ilerliyodum. Takii arkamdan duyduğum o tok sese kadar.