'' ဂျန်းနီ နင် ဘာဖြစ်တာလည်း၊ ဘာဖြစ်လို့ငိုနေတာ
လည်း''
လီဆာ့ကိုမော့ကြည့်လာတဲ့ကြောင်မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ
အရည်ကြည်ကြည်လဲ့လဲ့လေးတွေဟာ ပြည့်လျှံလို့
နေတယ်၊ ဝတ်ထားတဲ့အဝတ်အစားကလည်း ဂါဝန်
အစိမ်းနုရောင် လေး ၊ ကြည့်ရတာတော့ အိမ်ကနေ
ရုတ်တရက်ထွက်လာပုံရတယ်။
'' ဂျန်းနီ ငါ့ကိုပြော ဘာဖြစ်လို့လည်း၊ နင့်ကိုဘယ်သူ
ဘာလုပ်. . .''
ဆက်မေးခွင့်တောင်မရလိုက်ပဲ သူမ ဟာ လီဆာ့ရင်ခွင်ထဲ ကိုတန်းတန်းမတ်မတ်ပြေးဝင်လာတယ်။
ဖက်တွယ်လာတဲ့သူမရဲ့လက်ချောင်းတွေက လီဆာ့ရဲ့
ခါးတစ်ဝိုက်မှာ မြဲ မြံနေတယ်၊ ဘာစကားမျှဆက်
မပြောတော့ပဲအလိုက်သင့်လေးငြိမ်နေပြီး သူမရဲ့ နောက်ကျောလေးကို ခပ်ဖွဖွပုတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ခဏကြာတော့..ရင်ခွင်ထဲကနေသူမ ထွက်လာတယ်။
'' လီ လီဆာ. .''
''ပြော ဂျန်းနီ''
''ဟို ငါ ငါအိမ်ကထွက်ပြေးလာတာ''
''ဘယ်လိုအိမ်ကထွက်ပြေးလာတယ်ဟုတ်လား''
လီဆာ့အမေးကိုပြန်မဖြေတော့ပဲခေါင်းသာငြိမ့် ပြ
သည်။
'' ဂျန်းနီ ဒီလိုညမိူးချုက်မှာ အိမ်ကနေထွက်ပြေးလာတာ နင်မကြောက်ဘူးလား၊ ဒီနေရာမှာငါမဟုတ်ပဲ
တစ်ခြားယောက်ကျားလေးတစ်ယောက်ဆိုရင်နင်ဒုတ်ခရောက်သွားနိုင်တယ်နော်၊ ငါပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်၊ နင့်အိမ်ဘယ်မှာလည်း''
''ဟင့် အင်း ငါမပြန်ချင်ဘူး. .''
''ဘာဖြစ်လို့မပြန်ချင်ရတာလည်း၊ ခုလောက်ဆိူနင့်
မိဘတွေစိတ်ပူနေလောက်ပြီ''
''သူတ်ို့ကငါ့ကိုစိတ်ပူမှာမဟုတ်ဘူး၊ဒါကြောင့်မလို့
ငါ ပြန်ဖို့မလိုဘူးလီဆာ''
''နင် တကယ်မပြန်ဘူးလား''
'' ငါတောင်းပန်ပါတယ် လုံးဝကိုအိမ်မပြန်ချင်လို့ပါဟာ''
''ဒါဆို . . . .
ငါ့အိမ်လိုက်ခဲ့''
လီဆာ အိမ်လိုက်ဖို့ခေါ်တော့ သူမရဲ့မျက်ဝန်း
တွေဟာ ပြူးကျယ်လာသည်။
YOU ARE READING
It's not what I meant to be
Fanfictionရင့်ကျက်တည်ငြိမ်ပြီး မိန်းကလေးမဆန်သောအလှတရားတို့ဖြင့် ကော်ဖီဆိုင်ပိုင်ရှင်လေး လီဆာ ၊ တစ်ခါမှမတွေးထားခဲ့ဖူး သည့် အချစ်ဆိုသည့်အရာဟာ ဂျန်းနီ ဆိုသည့်မိန်းမလှလေးဖြစ် နေတဲ့အခါ၊ (ချစ်ခြင်း အနှစ်သာရမှာ ပိုင်ဆိုင်လိုခြင်းမည်သည် အဓိက မဟုတ်ကြောင်း)
