"Kara ormanda efsaneye göre yaşayan, görenlere korku salan bir ruh ya da insan var mış. Yüzü kediyi andıran, beyaz tenli, beyaz saçlı, gözleri bir ejderha gözü gibi büyük ve elleri uzun, tırnakları bıçak gibi keskin miş. Ormana giren çıkamaz ve ölümün en acı halini yaşarlarmış. Kara orman ya da Yasaklı orman, girmek yasak ve yakınında durmak bile size ölümün bir nefes uzakta olduğunu gösterirmiş"
Kadın kitabı kapattığında jimin ile bir birimize sarıldık, kadın gülümseyerek konuşunca onu dinledik.
"Evet, bu gece lik bu kadar, bir daha ki hikaye zamanın da görüşürüz çocuklar"
Kalkarak gittiğinde biz de kalktık, jimin ile ayrıldık ve evlerimize gittik, 18 yaşındaydım ve tek yaşıyordum.
Ailemi iki yıl önce kaybetmiştim, babam kalp krizinden ölürken annem üzüntüden ölmüştü.
Jimin de yetimhaneyde yaşıyordu, ailesi bir gün gitmişti ve bir daha geri gelmemişti, her kes kara ormana gittiklerini söylüyordu ama kimse asıl gerçeği bilmiyordu.
Zaman geçerken onu evlatlık almışlardı ve üvey abisi ile sevgili olmuştu, jungkook'a baktığınızda bile jimin'e ne kadar çok değer verdiğini görebilirdiniz.
Evime girip salona geçtim ve bedenimi koltuğa attım, yarın erkenden kalkmalı ve işe gitmeliydim ama uykum yoktu.
Daha sonra masalı kendi kendime tekrar ettim.
"Ruh ve ya insan, kedi yüzlü canavar. Merak ediyorum. Ölüm olduğunu biliyorum ama onu görmek istiyorum"
Üç yıl dır aklımda olan tek şey buy du ama asla cesaret edemiyor ve ormanı uzaktan izliyordum, bazen sesler geldiğinde korkarak geri gidiyor ve daha da uzaklaşıyordum ormandan.
Eğer bütün cesaretimi toplarsam o ormana gidecek ve o canavarı görecektim, kendime söz veriyordum.
//
O kadar bitkinim ki, hiç yazma isteğim yok ama söylediğim gibi 65 kitap olana kadar yazacağım
