Tüm gece düşünmekten uyuyamadım ve ağladım cidden öyle miydim
Tabii ki öyleydim bir insan çocuğuna neden yalan söyler ki?
O gün okula gitmedim jisunga karşı olan o değişik hisler aklımj karıştırıyordu
HAYIR BEN HASTALIKLI DEĞİLDİM!!
akşam 6 sularına kadar sadece düşündüm ve resim çizdim 6 civarı kapım çaldı,Kapıyı açtığımda karşımda nefes nefese kalmış jisung vardı.
"Hey iyi misin"
"Hmhm s-sadece"
"Biraz soluklan hanji"
Jisungu evime almıştım o mutfakta oturmuş soluklanıyordu ben ise ona bir bardak su getiriyordum
"Ne oldu"
"Neden gelmedin senin için çok endişelendim"
"Ne?"
Benim için endişelenmiş miydi?
"Senin için çok endişelendim birşey oldu diye"
"Sorun yok iyiyim"
Jisung elimi tutup ayağa kalktı doğrudan bana bakıyordu
"Minho"
"Efendim jisung"
"Çok yakışıklı ve hoş geliyorsun gözüme"
Bunu söylerken başını aşağıya eğmiş ve yanakları kızarmıştı
"Bence sende çok tatlısın"
Ne yapıyordum ben
Hayır ben hastalıklı değildim
Olamam
Eğer öyle olursam
Ailemi bir kez daha utandırır
Ve idâm edilirdim
"Minho"
"Efendim jis"
"Seni seviyorum sanırım"
Kalbimin ritmine karşı koyamıyordum jisung daha güçlüydü çok tatlıydı, çok güzel bakıyordu, çok tatlı gülümsüyordu jisung parmak uçlarına yükseldi ve minik bir öpücük bırakıp geri çekildi.
Hemen sonra panikle dudağımı sildi
"Özür dilerim minho çok üzgünüm"
"Bilerek olmadı lütfen affet"
"Anlık oldu cidden üzgünüm"
"Söz bir daha asla"
"Bende seni seviyorum jisung"
Evet eğer bu "hastalık" ise
"Hastalıklıydım"
Jisung için "hastalık"lıydım
Jisung için idam edilirdim
Hemde seve seve
