Hakan,Çağan,Mete...
Saye,Alisa,Güneş...
Bu hikayede, kayıp yıldızlarla dolu bir aşkın yolculuğuna tanık olacaksınız.
Aşk, bazen acı veren bir yolculuk olabilir. Kayıp yıldızlar gibi, bazen umutsuzluğa düşebiliriz. Ama unutmayalım ki, gece en karanlı...
Gelin! birlikte bu özel hikayenin karakterlerini tanıyalım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karakterlerimizi de tanıdığımıza göre, ilk bölümün heyecanıyla başlıyoruz keyifli okumalar!
•Yirmi7/Muhtemel Aşk•
29 Ağustos 2023 Cuma
İstemsiz bir çekim vardı. İçinde savaşıyordu... Kalbin, derinliğin ve zihninin derinliklerindeki karmaşıklık acımasız bir dansın ortasında adeta parçalanıyordu. Kalbim yanıyor, duygularım deli bir fırtına, zihnim karmaşa için de sokaklarda kaybolmuşum. Acımasız bir dansın içinde ruhumun çığlığına yanıt ararım. O yanıtı nerede, ne zaman, kimde bulacağım acaba? Zaman akıp gider, yaralar iyileşir belki... Ama bu istemsiz çekim detaylı izlerle doludur!
Alisa Parlar'dan... "Kızım kalk hadi!" Beni uyandırmaya çalışan annemin sesi ile zar zor gözümü açtım. Saat henüz kaç ki? 11.30 Çüş! Saat o kadar geç mi? Saat 12.30 da arkadaşımla buluşacaktım ve ben hiç hazırlık yapmadım! Hemen kalkıp elimi yüzümü yıkadım. Alarm kurmamış mıydım ben? Kahvaltı masasına oturdum. Pek iştahım olmadığı için bir bardak süt içip kalktım. "Kızım sıcakta bayılırsın! Şapka tak! Su iç!" Annemi duymazdan gelerek odama gittim ve acele ile üstüme siyah bir tişört ve mavi bir kargo pantolon geçirdim. Saçımı da tarayıp aynaya baktım. Her zaman ki ben işte. Önümde duran makyaj malzemelerine göz gezdirdim. Asla makyaj yapmayı öğrenemeyeceğim değil mi? Sadece sade bir ruj sürüp yanıma alacağım eşyaları hazırladım. Kitap, su, kalem, kağıt. Evet. Hazır olunca kedimin mamasını doldurup evden çıktım. Arkadaşımla bizim evin karşısında ki parkta bulunan çınar ağacının altında oturmayı planlıyorduk. Tabi o gün cuma ve ağacın arkasında cami olduğunu hesaba katmamıştık! Zaten biz de vardı bir sakatlık! Ama kafadan!
Arkadaşım dememe rağmen artık kardeş olmuştuk. 11 yıldır tanıyorduk birbirimizi. Ayakkabılarımı giyerken baya bir zaman kaybettim. Boğazlı converse giymek deveye hendek atlatmaktan daha zor! Yavaş yavaş yürüyüş yolunda ilerledim. Saye'ye bakındım ama gözlüğüm olmadığı için göremedim. Ah şu gözlükler! En sonunda onu görünce derin bir oh çektim. Yani 16 yaşındayım ama yeminle insanları bulmak için harcadığım zamanı kendime ayırsaydım dünya güzeli olurdum! "Helloo!" Diyerek bana sarılan Saye'ye bende sımsıkı sarıldım. "Şuraya oturalım kanka. Kaldırımın önünde araba var." diyip çimenlere oturdu. Ben de peşinden oturdum. "Eee ne yapsak?" Diye sordum. Her gün buluştuğumuz için konuşacak konumuz yoktu. Hatta annem bize siyam ikizleri derdi. Kadın alıştı tabi bize. "Aa benim sana anlatmadıklarım vardı onları anlatayım." Başladık konuşmaya. Yaklaşık yarım saat konuştuk. Biz konuşurken insanlar da cuma namazı için camiye gelmiş namazlarını kılıp çıkıyorlardı. "Kanka kaldırıma geçelim mi çok kalabalık oldu?" Saye başıyla onaylayınca ayaklanıp her zaman oturduğumuz kaldırıma geçtik. "Lan biz niye video çekmiyoruz? Hani yapıyolar ya geleceğe video?" Gözlerim parladı. Aşırı mantıklı bir fikirdi. "Tamam başlat videoyu." Telefonu zarzor da olsa bir yere yasladıktan sonra saçımızı başımızı düzeltip videoyu başlattık. "Bu gün 29 Ağustos 2023. Şu an 16 yaşındayız ve bu videoyu tahminen 17 yaşımıza çekiyoruz." diye başladı Saye. "O zaman ilk sorumu sorayım. Sevgilimiz oldu mu? Kitap larakteri gibi birini bulduk mu?" En merak ettiğim şey. "Hmmm. Aynı sınıfa düşebildik mi?" Uzun zamanıdır aynı sınıfta olmak için çabaladığımız için Saye'nin sorusu mantıklıydı. "Aaaa pekii, Hakanlar ile hâlâ konuşuyor muyuz? Ve kendisi hâlâ yaşıyor mu?" Diye sordum. Hakan adında tesadüfen tanıştığımız bir arkadaşımız vardı. Tanışma hikayemiz biraz tuhaftı.
