Sıradan bir gün aldığı mesajla hayatı altüst oldu. Gerçek sandığı ailesi aslında gerçek olmayan Cenk'in biyolojik ailesi büyük bir mafya ise...
>Bxb , şiddet , cinsellik , kaos , ve toxic ilişki barındırır!!
İlk başta Aslı Karahan'ı nasıl betimledim bilmiyorum ama şu an ki karakterimiz böyle;
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kadından tam mafya karısı vibe aldımss.
><><><><><><><><><><><><><><><>
Okul çıkışı yine Yağız ile beraber otoparka gidiyorduk. Beni arkadaşı ile tanıştıracağı günün planını yapıyordu. Hangi gün ve saat gideceğimizi kesinleştirdik. Otoparka geçince Yavuz babamı ve beni almaya gelen, görmek istediğim en son kişiyi Giray'ı gördük. Üfleyerek yeri tekmeledim. Yağız bana döndü.
"Ne oldu?" dedi sorgularca bakarken. Yok bir şey deyip geçiştirdim. Tekrar bakışlarım onu bulunca bana sırıtarak baktığını gördüm. Ben kesin dille bu adamı etrafımda görmek istemediğimi onlara söylememe rağmen neden hala geliyordu ki! Oflayarak yan yana park edilmiş araçlara yaklaştık. Yavuz babam bizi fark edince kollarını açıp bize doğru yürüdü. Omuzlarımızı tutup kollarının altına aldı ikimizi.
"Nasılmış benim aslan oğullarım?" Dedi neşeli halinden hiçbir şey kaybetmeden. İkimiz de iyiyiz diye karşılık verdikten sonra bir kaç bir şey daha konuştuk. Ara sıra gözüm yan tarafa kaydığında beklemekten sıkılan Giray'ı görüp sırıtıyordum. Sonrasında ayrılıp araçlara bindik. Arabaya binince Giray'a bakmadım hiç. Beni ilk zamanlar ezmesi , bakışları sinirlerimi bozmuştu. Hala kinliyim ona.
Eve gidene kadar bugün yapacağım şeyi düşündüm. İçimde anlamsız bir boşluk hissi vardı. Daralmış hissetmeye başlamıştım. Daha önce böyle hissetmişliğim olmamıştı. Değişen hayatımı düşününce hep içim daralıyordu.
Ben hiçbir zaman duygularımı uçta yaşamamıştım. Olgun davranmayı severdim. Yaşıtlarıma ayak uydurmayı çok tercih etmiyordum. Git gide fikirlerim ve duygularım da geliştiği içindi belki de bu heves. Biyolojik aileme karşı olan hevesim. Görmezden gelmeye çalışmıştım ama artık bencillik yapmak istiyordum. Her zaman olgun davranmanın çok da güzel olmayacağını düşünüyordum artık.
Bu aralar çok fazla duygusal boşluğa düşüyordum. Sevgiye olan açlığım daha da büyümüş, artık düzeni değişen ,beni büyüten ailenin sevgisi de yetersiz hissettirmeye başlamıştı. Aniden ağlayasım geldiği anlar, durduk yere içimde oluşan kötü hisler...
Ama bugün iyi hissediyordum. Belki de bu doğru bir karardı. Farklı bir hayatın içinde yalnız kalıp kaybolmak yerine öz aileme bir şans verebilirdim. Mutsuz olacaksam bile yalnız olmaktan iyidir. Yalnızlık benim en büyük korkumdu. Asla demiştim. Asla bu aileyi kabullenmeyeceğim demiştim. Hemen koyvermek gibi değil de artık düşünce ve duygularım değiştiyordu sanırım.
