Cedric böyle sorduğunda ne diyeceğimi bilemedim. Gittikçe gözlerimin dolduğunu hissediyordum. Bir mucize olmasını bekledim ama yok, olmuyordu. Ve Draco konuşmaya başladı, evet yani mucizem.
Draco: Ne alaka şimdi oyunda sorulacak şey mi bu?!
Cedric: Ben sadece-
Draco: Kes sesini! Bizimle konuştuğunuz için şanslıydınız ama artık olamayacaksınız!
Gittikçe boğazım düğümleniyor, artık konuşamıyordum. Kelimeler ağzımdan çıkmaya çalıştıkça gözlerim dolmaktan bulanıklaşıyordu. Daha önce kimsenin yanında ağlamamıştım ve ağlamakta istemiyordum. Bu nedenle oradan hemen uzaklaşmak için ayağa kalkmaya çalışıyordum.
Draco: Bir daha sakın bizimle konuşmayın, duydunuz mu?!
Ben ayağa kalkar kalkmaz Draco elimden tutup beni hızlı adımlarla odamıza çıkardı. Sessizce sövdüğünü çok iyi duyuyordum. Ben ise ağlamamaya çalıştıkça iyice kötü olmuştum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sonunda odaya geldiğimizde hemen koltuğa oturup yüzümü ellerimle kapattım. Hâla ağlamamaya çalışıyordum.
Almira: D-Draco beni yalnız bırakır mısın lütfen
Derin bir nefes aldı ve yavaşca yanıma oturdu. Sakin ve rahatlatıcı bir ses tonuyla konuşmaya başladı.
Draco: Hayır birtanem. Sadece sakin olmanı istiyorum. Eğer rahatlayacaksan, istersen sabaha kadar ağlayabilirsin. Ben her zaman yanındayım. Benim yanımda ağlamaktan sakın çekinme. Sarılmak ister misin?
Ona baktığımda masumca gülümsüyordu. Hemen sarıldım ve kendimi serbest bıraktım. Başka birinin yanında ağlamak bana her zaman korkutucu gelirdi ama şimdi ağlıyordum ve ağlamaktan çekinmiyordum. Usulca gözlerimi kapattım, gerçekten rahatlamıştım.
Draco: Sakin ol, her şey düzelecek bebeğim. Sen ve ben tüm bunların üstesinden gelebiliriz...
Sesi o kadar rahatlamıştı ki; sanki bir an tüm sorunlarım bitmiş gibi geliyordu. Güvende hissettiğim tek gövdeye sahip olduğunu bilmeden beni kollarına hapsediyordu. Oysa onlar eğer babamın daha ismini bile söylemeye korktukları Voldemort olduğunu öğrenirlerse tüm okul bana cephe alırdı ve bir daha hayatım asla eskisi gibi olamazdı. Yine de onun gerçeğine inanmak o an için en cazip gelen şeydi.
Beni olduğum gibi kabul eden tek kişi Draco'ydu. Çünkü genelde insanlar ya milyoner ya da popüler olduğum için yanımda olurlardı ama Draco'nun böyle düşünmediğine adım gibi emindim. Bunları düşünürken sarılmayı bıraktım ve Draco'nun gözlerinin içine baktım.
Almira: İyi ki varsın, yanımda olduğun için teşekkür ederim
