acı yuvada ki acılarım büyüyor.
"Minik kelebek geçer mi burada ki acılarım ? Yüzüm güler mi minik kelebek ? Bedenimde üstü kapansa dahi acıyan yaralarım geçer mi ? Minik kelebek, ölenler yaşayabilir mi ? Sen minik kelebek, gördüklerini unutabilir misin ? Unut kelebek, gördüklerin iyi şeyler değildi. Unutabilsen keşke minik kelebek. Keşke bazı anıları silebilsek minik kelebeğim. Silmek isterim ben bir çok şeyi ama senin yanımda olmanı hep isterim. Sen yanımda olmak ister misin bilmiyorum gerçi ama ben bütün isteğimle isterdim. Acılarımın hep bitmesini isterdim, acılarımın son bulmasını. Acılarım da her gün katlanıyor sanki çarpma işlemi gibi. Minik kelebek sen anlayamazsın belki de ama acı yuva nedir bilirsin. Bu kavanoz sana acı bir yuva olacak ama ben o değilim seni dövmem keyfimin kahyasına göre. Sana zarar veremem ben zarar görüyorum zaten. Ben asla onun gibi olmak istemem kelebeğim. O acıları umursamıyor, o acıları hiçe sayıyor yeni acılar ekleyerek. Duygusuz, sadece öfkesini hissediyorum ama benim bir suçum yok ki. O hapsediyor bazen acıları benim ruhumun içine. Ruhumda tıkışıyor acılar. Ruhumda çığlık çığlığa acılar ama minik bedenimden hiçbir şey gelmiyor. Özgür acılarım yok, özgür benliğim. Belki de sen bir gün özgür kalırsın minik kelebek kim bilebilir ? Bahsettiğim oda da salmak değil, özgürlüğe bırakmak. Belki de o gün ölen ben olurum, özgür olan sen."
;༊
ŞİMDİ OKUDUĞUN
bir acı yuvası
Roman pour AdolescentsElime aldım sonra bir kavanozun içine hapsettim, dedim ki yaşa acıyla benim gibi. Bir acı yuvası oldu kavanozda ki minik kelebeğimin, sonra benim. Acı yuvam da, onun da vardı acı yuvası ama acısı bendim. ;༊ |23508|
