Ludzka dziewczyna wychowana wśród biologów wraz ze swoją przyjaciółką, spędziła całe życie w laboratorium w Bridgehead. Za wszelką cenę, chciała wrócić do matki, odesłanej na Ziemię po wojnie ludzi z klanem Omaticaya. Jeden z zaufanych jej biologów...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Harper
Otworzyłam oczy. Od razu spostrzegłam się, iż nie znajduję się w swoim pokoju. Lekko spanikowana, zaczęłam rozglądać się po pomieszczeniu. Wreszcie natrafiłam wzrokiem, na swoją rękę. Byłam podłączona, pod jakieś dziwne kable i wszelkiego rodzaju płyny. Nagle do pomieszczenia, niespodziewanie wszedł Norm wraz z jakąś lekarką. Kobieta jednak odeszła na bok, szperając w swoich szafkach.
—Obudziłaś się.- powiedział Norm, a jego oczy lekko się zaszkliły.
—C-co się stało?- zapytałam, kompletnie zdezorientowana i nieco zestresowana.
—Zasłabłaś.- oznajmił smutno wujek, siadając na krzesełku obok mojego łóżka.
—A coś więcej?
—Są pewne...podejrzenia.- powiedział, jakby zaniepokojony.- Ale to jeszcze, nic pewnego.
—Norm?- zapytałam, lekko zestresowana.- Powiesz mi, o co chodzi?
—Nowotwór łagodny.- oznajmił smutno.- Konkretnie, monoklonalna limfocytoza B-komórkowa. Przerzuty są nie możliwe, ponieważ nowotwór nie jest złośliwy. Z tego względu, jest też wyleczalny. Jednak w tym celu...musisz wrócić na Ziemię.
Nie wiedziałam, czy się cieszyć czy też nie. Dostałam najlepszą, ale i najgorszą informację w całym moim, krótkim życiu. Kilka łez spłynęło po moich polikach. Jednak sama nie byłam w stanie rozróżnić, czy były to łzy szczęścia czy może goryczy.
—W porządku...kiedy?- zapytałam, ściszonym i lekko łamiącym się tonem.
—Za tydzień.- Norm, spuścił głowę.
—Okej.- odparłam cicho, chwytając wujka za dłoń.- Spokojnie, będzie dobrze.- szepnęłam, a moje oczy ponownie napełniły się łzami.
—Tak...musi być.- uśmiechnął się smutno, tym samym podnosząc na mnie wzrok.- Odpoczywaj, Harper.- ucałował moje czoło.
—Oczywiście.- odpowiedziałam krótko.
Kiedy tylko wujek zniknął w drzwiach, zaraz zaczęłam wyrywać wszelkie kable i kroplówki, do których byłam podłączona. W końcu udało mi się, wydostać z posłania. Prędko ruszyłam w kierunku wyjścia. Musiałam jednak być cicha i ostrożna. Po drodze, chwyciłam za jedną z masek. Finalnie udało mi się, opuścić laboratorium. Od razu zaczęłam biec przed siebie. Musiałam znaleźć, Naomi oraz Bruna. Jednak w pewnym momencie, gwałtownie się zatrzymałam. Nie wiedziałam, gdzie moi przyjaciele mogą się obecnie znajdować. Nie znałam też do końca tych terenów, więc nie wiedziałam nawet, w którą stronę miałabym się teraz udać. Jednakże mój problem został rozwiązany, gdyż zauważyłam moją przyjaciółkę, która jak gdyby nigdy nic, szła z sobie z Lo'akiem. Jej uśmiech, był w stanie wyrazić więcej, niż milion słów. Bezzwłocznie podążyłam w jej kierunku.
