Mortality

Fate

"Lütfen geliniz."

Sana zoraki bir şekilde kendini içeri attı, ayakta duramayarak yere kapaklandı ve orada ağlamaya başladı. Çektiği acı hiçbir zaman azalmamıştı.

"Tanrı'm... Benim yüce bilgili Tanrı'm... Neden... Neden bizi durdurmadın? Neden bu acıyı çekmemize izin verdin?"

İçini çekerken aynı acıyı paylaşarak cevapladı isyanını.

"Üzgünüm Sana. Gerçekten çok üzgünüm. Ama yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Tüm meleklerin kaderi böyle çizilmişti, değiştiremezdim. Ben ne yaparsam yapayım, ne söylersem söyleyeyim siz yine o şeytanların peşinden gidecektiniz, hiçbir türlü engelleyemezdim sizi."

"Onların şeytan olduğunu bilmene rağmen neden bize söylemedin?"

İlk defa bağırarak konuşmuştu ona karşı. Normalde büyük bir utanç duyması gerekirken acıdan dolayı hiçbir şey hissetmiyordu.

"Söylediğim gibi, Sana. Elimden hiçbir şey gelmiyordu. Şeytan olduklarını bilmenize rağmen onların peşinden koştuğunuzu görmek canımı daha çok yakardı."

"Yani hepimiz bir yalana kandık, sırf sen biraz daha vicdan azabı çekmeyesin diye öyle mi?"

"Üzgünüm Sana. Ne cevap verirsem vereyim tatmin olmayacağını biliyorum. Buraya gel, kanatlarını senden alıp seni dünyaya sürgün etmem gerekli."

"Olmaz! Kanatlarım bana melek olduğumu hatırlatan son şeyler, onları alamazsın!"

"Sen artık bir melek değilsin, Sana. Bana isyan ettiğinin farkında bile değilsin."

"Hayır! Ben onlar gibi değilim! Ben isyancı değilim!"

Çıldırmışçasına bağırırken kanatları ondan alındı, tüm acılarıyla birlikte o küçümsediği ölümlülerden birine dönüştü ve cennetten uzaklaştırılarak dünyaya gönderildi.