Değersiz

#Bölüm 3#

Sabah uyandığımda üzerimde ince bir çarşaf vardı. Büyük ihtimalle Berkay gece getirmişti.İyi niyeti için ona teşekkür borçlu hissettim.Koltuktan kalkıp banyoya gittiğimde doluydu.1 yada 2 dakika kapıda bekledikten sonra Berkay banyodan havlu sarılı bir şekilde çıktı.Ve yatak odasına doğru yöneldi.Bakmamak için önüme baktım sadece ve banyoya girip elimi yüzümü yıkadıktan sonrayatak odasına girdim Berkay çoktan odadan çıkmıştı bu benim için daha rahat olmuştu.Yatak odasından kendim için kıyafet seçtim.Sıradan bir tişört ve altına eşofman giydim rahat olması amacıyla.İşlerimi hallettikten sonra mutfağa geldiğimde Berkay bir yere gider gibi giyinmişti ve kahvaltı hazırlıyordu.Bende uyuduğum yeri ve etraftaki dağınıklığı topladım.O sırada kahvaltıyı kurmuştu.Yemeğini yemeye başladı bende karşısındaki sandalyeye oturdum kahvaltı yapmaya başlayacaktım ama iştahım hiç yoktu.Soru sormak,muhabbet etmek istersin ya yalnız kalınca öyle bi istek vardı içimde.Kaç gündür doğru düzgün iletişim kurmuyordum insanlarla.
Kendimi tutamadım ve sordum.
-"Bir yere mi gidiceksin bugün"diye sordum.
-"İşe gidicem"elindeki telefona bakarak ciddi bir şekilde.
-"Çarşaf için teşekkürler"
-" Bir önemi yok"dedi yüzüme bile bakmayarak.
Berkay kahvaltısını bitirdikten sonra kapıya yöneldi.Bende onu geçirmek için ayağa kalktım.Gitmeden önce elini cebine atarak para cıkardı.
-"Bu parayı al lazım olur"diyerek bana uzattı.
-"Yok hiç gerek yok"diyerek kafamı iki yana salladım.
-"İtiraz etme al işte " ciddi bir tonda söylediği için bir an korktum ve parayı aldım.Ve eve gitmesiyle kapıyı kapattım.

Bu evin en kötü tarafıda sıkıcı olmasıydı.Konuşacak kimse yoktu.En önemliside huzur ve mutluluk yoktu.
Etraftaki dağınıklığı topladım ne yapacağımı bilmiyordum.Öğlen olmuştu bile Berkay'ın bana verdiği parayla akşam yemeği için alışverişi
yapmaya karar vermiştim.

Hemen cüzdanımı alıp evin yakınındaki markete uğradım.Market biraz kalabalıktı ama alışverişimi eksiksiz yaptığımdan emindim.Kasaya doğru yürürken yaşlı bir teyze kolumdan tuttu.Biraz garipsedim ama nazikçe karşıladım.Gözleri pek iyi görmediği için alacagı ürünün fiyatını sordu.Bense gereken cevabı verince benimle sohbet etmeye başladı.
-"Siz yeni evlendiniz dime küçük hanım"dedi sırıtarak.
Evlenmek denmezdi ona ama öyle gözükmeliydi insanlara karşı.
-"Evet teyzecim"diyerek yalandan sırıttım.
-"İyi iyi inşallah mutlu olursunuz ben hemen sizin karşı komşunuzum."
-"Ya öylemi tanıştığımıza memnun oldum"
-"Siz balayına falan gitmediniz heralde dimi kızım.Ha bu arada bende senin zamanlarından geçtim çocuk düşünüyorsan elini çabuk tutsan iyi olur "diyince şok geçirdim.
"Yok balayına gitmedik çocuk düşünmüyoruz şuanlık"diyerek sözünü kestim.
Teyze hemen söze atılarak.
-"Ama bak sonra pişman olursun bende senin gibiydim ilkin çocuk istemedim sonra zar zor çocuğum oldu kızım."
Allahım ne diyordu bu kadın.Moralimi sıfıra indirdi neredeyse.Psikolojim bozuldu ne çocuğu.Ya sabır mahallenin dedikoducu teyzesi galiba gözetlemiş her şeyi.Teyzey ile sohbeti keserek marketten aldığım ürünler ile çıktım.Gözlerim dolmaya başlamıştı ne çocuğu kafayı yicektim.Bozuk psikolojimin içine etti.Gözlerimin dolmasını engellemek için ellerimi gözlerimle ovaladım.

Eve geçtiğimde perdeleri komple kapattım böyle daha güvende hissediyordum.Kendimi koltuğa attım ve kendimi tutamayıp ağlamaya başladım.Hayatım bu kadar berbat olamazdı.Hiçbir şeye ümidim kalmadı artık.Hayatım bir bataklığa batmıştı artık.Bu dört duvar arasına birbirinden tiksinen iki yabancı insan yaşıyordu.Nasıl mümkün olabilirdi ki sevgi.Gözyaşlarımı sildim ve yemek yapmaya başladım.Yemek yapınca kendimi iyi hissediyordum.Ellerimi yıkayıp işe koyuldum.Saçlarımın dökülmemesi için saçlarımı topuz yaptım.

Akşam yemeği hazırdı neredeyse dinlenmek amacıyla sandalyeye oturdum ve 2 bildirim gelmişti.

Berkay
Akşam yemeğini dışarıda yiyeceğim
Sana verdiğim parayla bir şeyler sipariş verirsin.
16.05

Ben yemek hazırladım aslında
16.20

Arkadaşlarım ayarladı gitmem lazım
16.24

Tamam
16.26
(Görüldü)

Yani emeklerim boşa gitmiş gibi hisseddiyordum.Bu duyguyu ilk defa değil ailemden de çok iyi tanıyordum.Dolaba atarım yarın gelir yer keyfi bilirdi.Benim yemeğe iştahım bile yoktu.Dört duvar arası evde sıkışıp kalmıştım.Dışarı çıksam ne24 değışecekti.Telefonumda mesaj kutusuna baktım eski arkadaşlarımla olan mesajları görünce gözlerim dolmuştu.Önceden hayata tutunmaya çalışan mutlu görünen bir kızdım şimdi ise hayata tutunmak isteyip gücünü başkalqrı için harcamış bir kızım.

Diğer mesajlara baktığımda Arda'dan hala bir mesaj gelmemişti.Ona karşı hislerim hala tükenmemişti tükenmesini istemiyordum o kadar yılımız boşa gitmemeliydi.Ailemizden gizli geceleri buluşmaya gitmemizi birbirimize aldığımız hediyeleri,tek kulaklıkla en sevdiğimiz şarkıları birlikte dinlememizi,aile içi kavgalarda hep bana destek olması,beni sevdiğini söylediği günü,birbirimize altı çizili romanlar vermemiz ve bana yazdığı şiirleri asla unutmam.Tüm bu yaşadığım anıların hiçbirini unutmak istemiyordum.Bizi biz yapan şey anılarımızdı sanırım hepsi uçtu gitti sadece bir özlem olarak ruhumda kalacak.

Evde vakit geçire geçire bir hal olmuştum.Saat akşam dokuz olmuştu bile.Bundan sonra yanlızım galiba.Derken kapı çaldı ilk başta korksamda açmam gerekiyordu.Kapı deliğinden baktığımda Berkay'ın babasıydı bir an şok olmuştum ve kendimi düzelterek kapıyı açtım.

-Hoşgeldin baba
Yüzünden düşen bin parçaydı.Hem sinirli hem tedirgin gözüküyordu.

692 kelime