Değersiz

#Bölüm7#

Arda elini cebine attı ve bir bilezik çıkardı.Yüzüme gülümseyerek konuşmaya başladı.

"Bi ara üst sınıflardan biri bileziğini kopartmıştı hatırladın mı?Sen ise bir öneminin olmadığını söyleyip olayı kapatmıştın ama çok üzülmüştün çünkü o vefat eden abinin bileziğiydi.Bende o gün herkes dağıldıktan sonra yerdeki boncukları toplamıştım ve o zamanlar sana sırılsıklam aşıktım insanlara olan nezaketine,sessizliğine,sakinliğine ve güzelliğine sıradışı karakterin seni bambaşka güzelliğe bürümüştü..O gün bu gündür o boncuklar bende seni her gördüğümde seni hatırlar dururum gözlerimi kapatır seni düşünürüm sana vermek yeni nasip oldu.Bunca yıl neden bana söylemedin deme sakın bende bilmiyorum nedenini ."

Hayatımda aldığım en güzel iltifatlar hep Arda'dan geliyordu ve ben onu haketmiyordum.Ona sevgimi veremiyordum ama sevgi görmemiş biri nasıl sevgi gösterebilirdi ki.Gözlerimin dolmasına sebep oldu ama içimi öyle ferahlattı ki sözleri.Kafamı yere doğru eğdim sadece hiçbir şey diyemedim.
"Güzel gözlerinle bana bak Açelya"yalvarır bir tonda.
Gözlerimi onun gözleriyle buluşturdum.
"Her şey için çok teşekkür ederim.Varlığın bile beni mutlu ediyor"gülümseyerek elimi tuttu.
"İyi ki varsın"elerimi sıcak elleriyle kavrayarak.
"Sende iyi ki varsın Ardam"gözlerinin içine bakarak.

Onunla zaman hızlı geçmişti eve dönmem lazımdı.Birbirimize sarılarak vedalaştık eski günlerdeki gibi.Bileziği bileğime takarak elimi öptü.Ona orda milyonlarca teşekkür ederek evin yolunu tuttum.Saati bilmiyordum ama ikindiyi geçiyordu sanırım tahmin yürüyerek.Evin kapısına geldiğimde çantamda ki anahtarı çıkararak kapıyı açtım bir an ya Berkay evdeyse diye bi gerildim ama öyle olmadı daha gelmemişti .Evdeki temiz kokuyu burnumda hissedince bir ferahlık sarmıştı bedenimi.

Koltuğa kendimi fırlattım elime telefonumu alarak.2 kere Berkay aramıştı bunu görünce elim ayağıma dolaştı.Neden aradı ki bizi mi gördü acaba diye iç geçirdim.Ona geri dönüş yapmam lazımdı kendimi teselli ederek aradım.Boğazımdaki tükürüğü yutarak.

"Alo"
"Alo!"dedim sadece.
"Müsait değildin herhalde"nazik bir tonda.Bu adam nasıl bu kadar nazik olabiliyordu.
"Kusura bakma telefon sessizdeydi."
Yalan söylüyordum hiç utanmayarak.Elimi kafama vuracakmış gibi hissettim neredeyse.
"Hm anladım bundan sonra sessizde kullanmamaya çalış olur mu?"
Bu denli kibar bir adama yalan söylemiştim kendimden daha da tiksinmeye başlamıştım.
"Olur Berkay, sen niye aradın?"
"Aslında sana bir banka hesabı açmayı düşünüyordum da TC kimlik numatanı soracaktım bir de öylesine sesini duymak için aradım"
"Yok banka hesabına gerek yok"diyerek itiraz ettim.
"Onu eve gelince hallederiz"
"Gerçekten gerek yok"inat ederek.Böyle.bir zahmette bulunmasını istemiyordum.
"Açelya itiraz istemiyorum.Tamam mı?"tok sesiyle ikaz ederek.
"Tamam o zaman sana kolay gelsin işinde."
"Tahminimden erken gelirim yaklaşık 1 saate kadar."
"İyiymiş"
"Görüşürüz"
"Görüşürüz"diyerek kapattım telefonu.
Eğer daha fazla kafede Arda ile kalsaymışım kesin eve geldiğimde Berkay ile karşılaşıcaktım ama ben Berkay'ın dışarıda olmamı sorun etmeyeceğine inanıyordum fakat her şeyden çok sevdiğim sevgilim ile buluştuğumu ögrenince ne olacaktı.Ne olacağını merak etmiyordum korkunç bir senaryo olacağı kesindi.

Arda'nın verdiği bileziğikle oynuyup gülümsüyordum.Bu abimin bana aldığı bilezikti bu yüzden daha da değerliydi benim için.Abim babamın baskısına dayanamayıp kendini öldürmüştü ve ben babamı hiç affetmeyeceğim.Yaklaşık 5 yıldır yoktu o beni yalnız bıraktı bu hayatta savaşmak için ama fazla güçsüzüm abi beni affedebilir misin? Affedersin biliyorum çünkü sen sevdiğini affetmeyi bilirsin.Bazen gökyüzüne bakıp senin oralarda bir yerlerde olduğuna inanırım.İnsanlar yalnız olduğunda bir yerlerde canından çok sevdiği kişinin var olduğuna inanmak ister ya o mesele.
Kafamı koltuğun gerisine yaslayıp daha fazla düşündüm sadece düşündüm.Beynimde sessiz bir köşe kalmayana kadar düşündüm.Tüm eski anılar gözümde film şerifi gibi geçiyordu.Düşünmeyi bırakmak istkyordum artık kafamın sessiz kalmasını istiyordum ama kafamın içimdeki sesler susmuyordu.