AY'ın VÂRİSİ

15 Arafat

Elenor dan

Gözlerimi beyazın hakim olduğu bir odada açtım. Yattığım yerden yavaşça doğrulup etrafıma bakınmaya başladım.

Sanki beyaz bir ormandaydım. Beyaz ağaçlar ve toprak her şey beyaz gri karışımı bir yerdi

Neredeydim  ben?

"Kimse varmı?"

Ses gelmedi ölüm sessizliği bu ormanı sarmıştı ve bu sessizlik beni gittikçe ürkütmeye başlamıştı

"Kimse varmı?"

Tüm gücümle bir kez daha seslendim ama bir kez daha ses gelmedi  etrafıma son kez bakıp bu beyazlığın içinde ilerlemeye başladım.

Ruhumun ağırlaştığını hissediyordum sanki ruhum çekiliyordu

"Hoş geldin ay ın varisi!"

İçimi dahi titreten sese döndüğüm de dilimin tutulmasına engel olamadım karşımda bir güneş kadar parlak bir kelebek vardı o kadar büyüktü ki parıltısı gözümü kamaştırıyordu

"Sende nesin böyle?"

Kelebek yavaşça yere kondu ardından ışık yavaşça kayboldu o zaman onun ne kadar güzel olduğunu bir kez daha anladım.

"Ben bu ormanın koruyucu ruhuyum varış bütün varlıkların başıyım ama beni bu Arafat'a sürenler yüzünden orman tamamen kayboldu yok olmanın eşiğinde!"

Söyledi sözler bedeni mi titretti kim yapardı böyle bir şeyi kim yapardı

"Kalınlığın prensi yaptı küçük vâris!" Konuşmadım konuşamadım çünkü o adamın ne kadar canı olduğunu kendi gözlerim ile görmüştüm....

"Peki benden ne istiyorsun!"

Kocaman kanatlarını bir kez çırpıp konuşmaya başladı

"Gücünü istiyorum varış çünkü buradan çıkmamın tek yolu bu !"

Boğazıma bir yumru oturdu ben onun ne kadar güzel olduğunu düşünürken o beni yok etmek istoyordu

"Sende benim ayağıma kadar geldin vâris şimdi benimle dövüşmek zorundasın ama unutmaki buradaki zamanın kısıtlı ya benimle dövüşür ve kabul edersin yada ormanda olan arkadaşlarının hepsini yok ederim!"

Beni nereden vuracağını biliyordu ama arkadaşlarıma bir şey olmasına izin veremezdim sevdiğim adama bir şey olmasına izin veremezdim.

"Varım!"

"Güzel!"

Sözleri ile bir iki adım geriledi bende onun gibi gerileyip bedenimin alev almasını sağladım.

"Harika!"

Yaptıklarım onun hoşuna gitmiş gibi konuştu ama amacının beni devre dışı bırakmak olduğunu biliyordum.

"Amotä!"

Ateşin etrafını bir kez de hava katmanı sardı ilk onun atak yapmasını bekledim beklediğim gibide oldu

Kanatlarını açıp hızla üzerime geldi yerde takla atarak ondan uzaklaştım.

"Güzel!"

Sesi bir kez daha beyaz ormanda yankılandı

Tekrar koca kanatlarını açıp üzerime atladı ama bir gariplik vardı bedenim sanki benim kontrolünde değil di

"Ne yaptın bana?"

Gür bir kahkaha duyuldu benim ise bedenim titredi

"Sana gücümü söylemedim değil mi ne kadar aptalım !"