Ertesi günlerde monoton geçmişti. Jimin Jungkook ile birlikte tedaviye gidiyordu, onun moral kaynağı oluyordu. Jungkook onu görünce daha da hırlandırıyordu...
Sıra son güne gelirken Jungkook ve Jimin arabada yine fizik tedavi için artık ezbere bildikleri hastanenin yolunu tuttular. Jungkook artık ayak parmaklarını oynatıyordu, birşeyler batınca (iğne gibi) hissedebiliyordu, tek başına yürümeye çalışıyordu.
Tekerlekli sandalye yerine artık kanedyen değnekler ile yürüyebiliyordu, her ne kadar tökezlese de Jungkook'a göre aslında değneklere de gerek yoktu ama Jimin'in zoruyla kullanıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Kanedyen değnek bilmeyenler için 🫶🏻)
Sonunda geldikleri hastaneye Jungkook umutla bakmıştı. Bugün doktor artık tamamen yürüyebileceğini (değneklerden de kjrtulabileceğini) söylemişti. En sevindiğini nokta buydu aslında...
"Bu kadar heyecanlı olmam normal mi?"
Jungkook Jimin'in söylediği şeyle ona bakmıştı. Kendisi de heyecanlıydı aslında...
"Sakin ol Minnie."
"Sakinim~ sadece bilmem heyecanlanıyorum."
Jungkook ona gülümsemişti. Sonhnda araba durunca Jimin ilk önce kendisi inmiş ve Jungkook'un kapısının önüne giderek açmıştı.
"Buyurun majesteleri~"
"Güzelim artık yürüyebiliyorum farkındasın değil mi?"
"Olsun hâlâ tökezliyorsun ama!"
Kaşlarını çatarak ve sahte bir sinirle söylediği şeyle Jungkook gülmüştü onun bu haline.
"Değnekleri unutma."
"Tanrım sen cidden."
Elini Jungkook'a uzatmıştı, Jungkook eliyle arkada olan değneklere uzanmış tek eliyle tutarken diğer eliyle Jimin'in elini tutmuştu.
Yavaşça indiği arabadan Jimin hemen koluna girerek ona yardımcı olmuştu.
