Adaletin Gölgesi

#3. bölüm/ ikinci gün 🔗#

Evet yine ben ve yeni bölümüm.
Öncelikle hoşgeldiniz beni bu yoldada yanlız bırakmadığınız için çok ama çok teşekkür ederim. ☺️

Ve lafı fazla uzatmadan bölüme geçin siz:)

🔹🔗🔹

Pamir belimdeki elini gevşetip elimi tuttuğunda hafif ve oldukça ciddi duruşu ile cevap verdi. "Evet, tanışmak ister misin hayatım?" Yüzünü bana döndüğü için burada benden başkasına demediği ortadaydı. Hayatın batsın, öküz Erif. Ama bunu yapmak zordundaydım; yüzüme uzun zamandır alamadığım gülüşümü ekleyip "Evet, olur." dedim. Önümüzdeki adam tam hizamıza gelip elini uzattığında titriyen ellerimi dizginleyip yavaşça elimi ona uzattım. "Saye Karaca." dedim kendimden emin bir sesle. "Çağın Ateş Soylu." dedi kalın sesi ile dudaklarına bir gülüş peyda olmuştu. Anlaşılan dün misafir dedikleri şahıs bu adamdı. Ben beni kötü şeyler bekliyor sanırken çok basit düşünmüştüm.

🔗

Kızımın hayatını korumak için bana acımasızca oynayan adamım bir kukla misali bana istediğini yapmasına müsade etmiştim. Saye Karaca, duygusal sicimlerimi çekip bükerek beni yönlendiren, gözlerimin önünde oynanan bir oyunda beni kontrol eden bir isim olmuştu. Onun sevgili rolünü canlandırmak, içsel çatışmalara ve derin bir çaresizliğe gömülmeme neden oluyordu.

Ben, bu karmaşık hikayede duygusal bir tahta gibi hissediyordum kendimi. Empati kurabilecek kadar zavallı, ancak aynı zamanda bu acımasız oyunun içinde kaybolmuş bir aptal. Kızımın güvenliği adına oynadığım rol, kendi varlığımı sorgulamama ve Saye Karaca'nın yönlendirdiği bir figür haline gelmeme sebep oluyordu.

06.03.2019
14:37

Kısa ve yapmacık bir sohbetin ardından, Çağın Ateş'in Pamir'in kardeşi olduğunu öğrendim. Kardeşi Pamir'e göre daha iyi ve düşünceli görünüyordu, ancak bu sadece yüzeyin altında kalmış bir izlenimdi. Pamir ve Çağın Ateş'in bir de kız kardeşleri vardı, Ayça, İngiltere'de konservatuar okuyordu. Ancak bu sohbet boyunca ben, Pamir'in emriyle, tek bir kelime etmemiştim, çünkü kızım tehdit altındaydı.

Sohbetin sonunda Pamir, elini uzatarak ayağa kalktı ve "Hadi bebeğim, bizim yapacak işimiz vardı, gecikmesin" dedi. Kızımın güvenliğine dair işaretler, içimde bir nebze olsun huzur oluşturmuştu. Hafifçe gülümseyip ayağa kalktığımda, Ateş'ten izin isteyip oradan ayrıldık.

🔗

Kapalı bir alana ve çocukların eğitildiği bir yere gelmiştik. Ancak burada eğitim, beş ila onsekiz yaş arasındaki çocuklara, kendilerini koruma, denge, silah atışları ve daha birçok şeyi içeriyordu. Bu manzara karşısında sadece kızımın burada olmamasını diledim.

Girişte beş koruma ve içeride yüzden fazla koruma vardı. Pamir içeride sadece bizden başka kimsenin olmasına izin vermedi, adamlara çocuklarla birlikte dışarı çıkmalarını emretti. Kurşun geçirmez camla kaplı bir odaya girdiğimizde, siyah deri koltuklar karşıladı bizi. Laptopunu açıp bir şeyler başlattığında, ekranı bana çevrildi.

Video kısmını başlattığında, bu sadece bir video değil, bir kamera görüntüsü olduğunu anladım. Görüntüde kızım Kayla, bir hastane yatağında oturmuş ve iki doktor ile konuşma egzersizleri yapıyordu. Gözlerimde biriken yaşlar görüntüyü bulanıklaştırırken, Pamir ekranı kapattı ve yüzünü bana çevirdi.

Bana canlı gösterme sözü vermemişti, sadece göstereceğini söylemişti. Kandırılmıştım... Sadece küçük bir kamera kaydıyla kandırılmıştım.