~~
Konuşamıyordum... Konuşamıyorum diye canımı daha fazla yaktılar. Kimse anlamadı suskunluğumu, herkes sadece konuşamadığım için yargıladı beni. Neden demediler? Laya, ne bu suskunluğun? Neden konuşamıyorsun demediler! Sormadılar kimse sorma...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar...
İşte oradaydım bir uçurum kenarında...
Bileklerim kanlı, sabah bembeyaz olan elbisem de kana bulanmış halde...
Arkamda Annem, babam, abilerim, yengelerim,halalarım ve kuzenlerim var hepsinin gözündeki bariz korkuyu görebiliyorum.
Annem boğazı yırtılırcasına bağırıyor, "KIZIM! YAPMA GİTME BİZDEN! GİTME! BEN SENSİZ YAPAMAM EVLADIMI YENİ BULMUŞKEN KAYBEDEMEM!"
Ama ben dinlemiyorum uçuruma bir adım daha atıyorum abilerim yanıma yaklaşmaya çalışıyor fakat ben çatallı sesimle, "Yaklaşmayın... yaklaşırsanız-" devamını getiremiyorum çünkü öksürmeye başlıyorum.
Kaybettiğim dengem yüzünden ayağım kayıyor ve son duyduğum şeyler acı dolu feryatlar oluyor...
En son annemin,babamın,abilerimin,yengelerimin, halalarımın ve kuzenlerimin bağırışları geliyor kulağıma.
Sıçrayarak uyandığımda karnımdaki ağırlığın ne olduğunu sorguluyordum.
Gözlerimdeki bulanıklık gittiğinde karnımdaki ağırlığın aslında Aras olduğunu fark ettim.
"Ayy abya uyandı iyimisin abya çok koyktum sen bayıyınca!" Dudaklarını bükerek konuşmasını mı yesem yoksa bayılma dediği kısmı mı düşünsem?
"Annecim ablanı rahat bırak yorgundur o şimdi." Arasın arkasından gelen yumuşacık ses de kimindi?
"Ama anne abyam benimle konuyşana kaday gidemem bana küsmesini istemiyoyum!" kollarını göğsünde birleştirmiş kafasını delicesine hayır anlamında sallıyordu.
Gözlerim dolunca geri göndermeye çalıştım ama olmadı. Küçücük çocuk ne anlar dilsizliğin ne olduğundan tabii ki ona küstüğümü zannedecek!
Hayır Laya, sen engelli değilsin! Geçmişi unutmazsan geleceğe odaklanamazsın!
Ona kızmamalıyım, o daha çok küçük.
"Bak hala konuşmuyoy küsmüş bana!" Bir anda ağlamaya başlamasıyla bende sessiz hıçkırıklarımla ağlamaya başladım.
Bir çocuğun kalbini kırmıştım. Bir çocuğu ağlatmıştım. Kendimden nefret ediyorum!
Ağzımı açtım, bir şeyler söylemek istedim... olmadı Aras hâlâ ağlarken ben ağlamaması gerektiğini söyleyemedim.
Kadın, "Layacığım özür dilerim Aras adına biliyorsun o daha küçük hadi sende ağlama yengeciğim ben Aras'ı uyutup geleyim tamam mı?" dediğinde zoraki bir şekilde gülümsemeye çalıştım. Demek ki bu kadın yengemdi.
