Een nieuw thuis? • Bankzitters •

{1}

Lauren's perspectief

Ik schreeuw het uit van de pijn. Ik sta in het kleine bad kamertje mijn haren te proberen te doen, maar het lukt niet echt want mijn Wang echt pijn doet. De directrice kwam net mijn Kamer ingelopen en heeft gezegd dat er mensen kwamen om een meisje te adopteren. Ze heeft me toen duidelijk gemaakt dat ik me moest omkleden en mijn haar doen. Ze heeft me toen geslagen en is weg gelopen. Ik ben huilend naar het bad kamertje ge strompelt en probeer nu mijn haar te doen.

Als mijn haar na een tijdje eindelijk gelukt is, strompel ik met tranen in mijn ogen naar mijn kleine kleding kastje. Er zitten twee setjes kleren in, die ik nog had vanaf mijn ouders overlijden . Als ik er aan denk krijg ik al tranen in mijn ogen. Ik mis ze zo erg. Maar ik hoop dat ik leuke nieuwe ouders krijg. Maar dat zal wel niet, aangezien ik een mormel, mislukking en ga zo nog wel door, ben. Ik trek het netste setje aan en strompel dan naar beneden. Daar staan al een paar kinderen en de directrice. De directrice lacht fake naar me, dus doe ik het terug. Ik ga naast Jolien staan en ze glimlacht ook fake naar me. Ik doe het terug en kijk voor me uit. Ik ben veel kleiner dan de kinderen waar ik tussen sta. Ik sta tussen Jolien en Jayden. Hun zijn echt drie keer zo groot als mij. Hun zitten nu in groep 8, want hier moet je gewoon naar school, maar die zit ook bij dit gebouw. Dus lekker makkelijk. Als alle kinderen er na een aantal minuten er zijn, komen er 5 jongens binnen. De ene heeft een baard, de andere is blond en heeft hele heldere blauwe ogen. Een is een beetje klein en de andere is bijna kaal. En er is er één met Ginger/blond haar. Ze lopen naar de eerste toe, Mats. Hij is nu net 11 en is echt zo'n rot kind. Hij slaat kinderen en doet arrogant tegen ze. Hij kijkt hun nu dus ook erg arrogant aan. Ze kijken naar elkaar en ik zie dat ze weten wat ze allemaal denken. Ze gaan naar de volgende en even later zijn ze bij mij. Ze staan plotseling voor me, waardoor ik bang een stap achter uit zet. 'Hee, rustig we doen je niks. Wie ben je?' vraagt de man met de felle blauwe ogen. 'I-ik ben Lauren.' zeg ik iets minder bang als net. 'Wij zijn Koen, Matthy, Robbie, Milo en Raoul.' zegt degene met de baard. Hij wijst naar wie iedereen is. Ik probeer het een beetje te onthouden, maar dat gaat waarschijnlijk niet lukken. 'En hoe oud ben jij?' vraagt volgensmij Robbie. 'Net 6.' zeg ik. 'En waar houd je allemaal van?' 'Ik houd van skaten, met een skateboard geen skeelers. En ja een beetje van muziek.' zeg ik zacht. Ze knikken. Ze gaan weer allemaal recht op staan, aangezien ze op hun hurken zaten omdat ik zo klein ben. Ze geven me allemaal nog een glimlach en dan lopen ze naar Jayden. Ze gaan in gesprek, alleen doet Jayden arrogant waardoor ze al snel weg zijn. Zo gaat het nog een tijdje door, totdat ze iedereen hebben gehad.

Ze gaan naar de directrice en wij worden naar boven gestuurd. Ik ren voorzichtig de trap op zodat ik niet struikel en ga mijn Kamer in. In mijn kamer is niet veel bijzonders alleen het erfstuk van mijn familie is bijzonder. Dus als ik zou worden geadopteerd dan neem ik het mee. Het is eigenlijk gewoon een hele oude mooie ketting.

Ik plof op mijn bed en staar wat naar het plafond. Hoi, plafond. Hoe gaat het? Het is niet echt geweldig. Na even voor me uit gestaard te hebben, komen er 5 jongens binnen. Robbie, Milo, Matthy, Raoul en Koen. Ik kijk ze fronsend aan en dan begint Matthy te praten. 'Je mag je spulletjes pakken, we hebben je geadopteerd.' zegt hij lief. Er komt een glimlach rond mijn lippen en ik sta op.

Onder mijn bed pak ik mijn tas en loop dan naar mijn kast. Ik pak het andere setje eruit en stop die in de tas. Ik loop naar het mini bureau en pak mijn ketting en skatboard. Ook pak ik de voetbal en stop die in de tas. Het skatboard houd ik goed vast in mijn tas. Ik loop naar de 5 jongens, die hebben toe gekeken hoe ik alles in mijn tas deed. Ik geef ze allemaal een knuffel voor bedanking. Ze knuffelen me terug en glimlachen dan. Matthy en Robbie pakken mijn handjes vast en dan pakt Milo mijn tas. Ik glimlach liefjes naar hem en loop dan aan de hand van Robbie en Matthy naar beneden. Als ik hun handen vast houd voelt veilig en vertrouwd. Ik weet het niet.

We gaan nog langs de directrice die me vuil aan kijkt. Ik kijk haar ook vuil aan en meteen draait ze haar hoofd weg. Ik grinnik heel zachtjes en stap een beetje naar Robbie toe. Aangezien ze steeds dichter bij me komt. Robbie kijkt me lief aan en trekt me dan nog dichter tegen hem aan. De directrice geeft me een klap en loopt dan weg. De jongens kijken haar boos aan. 'Hoe durf je?!' roept Milo boos. 'Ga!' roept ze dan. Oke, raar. We lopen het kleine kamertje uit. Ondertussen rollen de tranen over mijn wangen, aangezien het echt pijn doet. Robbie tilt me voorzichtig op en sust me een beetje. We lopen gewoon door naar de auto en als we daar zijn ben ik al wat gekalmeerd. Robbie zet me in de auto en klikt de gordel vast. Ik ga een beetje goed zitten en leg mijn hoofd naar achter. Iedereen zit in de auto en we rijden weg. Milo en Raoul zitten in de andere auto omdat het anders niet paste.

Ik voel mijn oogleden zwaar worden en val in slaap.

                               💕 x 💕

Het eerste deel!!