Hayatım boyunca asla duygularımla hareket etmedim, eğer etseydim şu an polis olmazdım. Küçükken polislere çok kızardım silah sıkıyorlar diye. Sanırım o andan sonra duygularımla hareket etmeyi bıraktım. Anladım ki, hepsi bizi korumak içinmiş. Bir kez, ben ortaokuldayken polisler okula ziyarete gelmişti. O zaman beşinci sınıfım tabi, işin bu kadar ciddi olduğunu bilmiyordum.
13 Ekim 2010
Tabi polisleri sevmediğim için onlar geldiklerinde kafamı sıraya gömmüştüm. Yanıma bir polis eğildiğinde kafamı kaldırarak ona baktım. "Ne oldu? Bana da mı sıkacaksınız?"
"Pişt, Asi, öyle denir mi evladım?" Selvi Öğretmenime omuz silkerek kafamı yine polis abiye çevirdim. "Adın gibi Asiymişsin." dedi ve sırıttı. "Öyledir biraz, siz onun kusuruna bakmayın." Selvi Öğretmen, bana bakarak zorla gülmeye çalıştı. 'Bir daha yapma' der gibi. "Yok, yok kızmadım merak etmeyin." dedi ve geri kafasını bana çevirdi. "Sadece polislere karşı ayrı bir kin tutuyor. Neden sevmiyorsun?"
"Çünkü siz katilsiniz, önünüze geleni öldürüyorsunuz. Onlarında aileleri yok mu? Onları neden üzüyorsunuz?"
"Bence bunu öğretmenin en iyi şekilde anlatacaktır sana ve arkadaşlarına." dedi ve kalktı. Kalktığında belindeki silahı görünce zorla yutkundum. "Merak etme içinde bir şey yok." dedi sırıtarak.
"Zaten öyle bir delilikte yapamazsınız herhalde." dedim umursamayarak. Ben çok biliyorum sanki! Sırıttı.
"Neyse, Selvi Hanım. Bizim diğer sınıfları da gezmemiz lazım, iyi dersler çocuklar."
"Ben geçireyim sizi, buyurun."
"Teşekkürler, gerek yok. İyi dersler tekrardan." dedi ve yanında ki arkadaşıyla sınıftan çıktılar. Öğretmen bana döndü. "Asi, kızım ne olurdu biraz kibar olsan?"
