Rosey - een FM story

8

Een uur later besluit ik om ook te gaan slapen.

'Ik ga naar bed. Welterusten,' zeg ik en ik geef Eva een knuffel en loop dan naar boven. Als ik op mijn kamer kom, schrik ik me dood. Lindsay is weg!

'EVA!' roep ik hard en dan hoor ik rennende voetstappen op de gang.

'Wat... Waar is Lindsay?' vraagt Eva hijgend die onze kamer in komt stormen.

'Ze is weg... Ik weet zeker dat mijn vader haar heeft...' zeg ik zacht. Ik zie dat Eva schrikt.

'Wie is je vader?' vraagt Eva zacht en ze kijkt mij vragend aan.

'David Boesmeer...' antwoord ik zacht. Ik zie dat Eva verstijfd en ik loop naar haar toe en sla een arm om haar heen.

'Dat meen je niet... We bellen nú de politie,' zegt Eva vastbesloten en ze loopt zonder nog een woord te zeggen naar beneden. Ik loop haar snel achterna, met mijn gedachten alleen maar bij mijn zusje. Nadat Eva de politie heeft gebeld ga ik op de bank zitten. Lindsay kan en mag niet weg zijn! Dat kan gewoon niet! Dat wil ik niet...
'Rosey? Gaat het wel?' de stem van Wolfs haalt mij uit mijn ronddwalende gedachten. Mijn gedachten gaan alleen maar over Lindsay...
'Nee, het gaat niet... Ik ga haar zoeken,' zeg ik vastbesloten en ik loop naar de gang en pak mijn jas. Ik voel een hand op mijn schouder en ik begin te gillen.
'Roos... Ik ben het,' zegt de zachte, lieve stem van Eva. Mijn moeder. Mijn moeder die ik jarenlang kwijt ben geweest, maar nu eindelijk weer terug heb...
'Mam... Ik moet haar gaan zoeken!' zeg ik met tranen in mijn ogen.
'Ik weet het. Ik houd je niet tegen. Wolfs en ik gaan mee.' Eva's stem klinkt vastbesloten en ook zie ik alleen maar lichte tranen in haar ogen. Ze is bijna weet haar oude zelf. De vrouw die altijd afstandelijk doet van haar emoties. Haar emoties, die voor vele mensen onzichtbaar zijn. Maar voor mij, haar dochter, zijn haar emoties zichtbaar zonder dat ze het zelf doorheeft. Wolfs, Eva en ik rennen snel naar de auto en stappen in. Wolfs rijd en zet de sirenes aan. Niet veel later zijn we op weg naar de enige plek waar Lindsay kan zijn. Bij onze vader thuis...