Rosey - een FM story

12

We zijn net aangekomen bij het bospaadje, de plek waar de serieverkrachter zijn slachtoffers meeneemt.
'Je weet wat je moet doen, toch?' vraagt een man van het AT aan mij.
'Ja.' er zit een microfoontje in de kraag van mijn vest en ook heb ik een pen bij me die een peilzender is.
'Oké. Je mag gaan.' de man van het AT knikt nog even snel en loopt dan weg. Ik zie dat Eva verderop staat en ze ziet mij kijken. Ze heeft tranen in haar ogen. Ik glimlach even snel ten teken dat het vast wel goed komt en dan begin ik te fietsen. Eerst kom ik een man met een hond tegen en dan niemand meer. Dezelfde man als net van het AT komt naar mij toelopen.
'Ga je mee?' vraagt hij.
'Nee, ik fiets wel.' de man knikt ten teken dat het goed is en loopt weg. Ik begin weer te fietsen. Er rijd een man op een brommer achter me. Angstig kijk ik achterom en dan word ik gedwongen om te stoppen.
'Ahhhh!' schreeuw ik van de pijn als de man op de brommer paperspray in mijn ogen spuit. Het prikt zo erg dat alles langzaamaan zwart word.

Als ik weer bij bewustzijn kom lig ik vastgebonden op een kaal matras op de grond. Ik lig in een kleine ruimte met mijn armen vastgebonden boven mijn hoofd. Het touw snijd in mijn polsen. Ik geef er een harde ruk aan, maar algauw geef ik het op omdat er geen beweging in komt.
'Help!!' schreeuw ik van angst als er door een gaatje iets naar binnen word geduwd waardoor alles weer zwart word.

De volgende keer dat ik wakker word staat er iemand met een gasmasker tegenover me. De man begint zijn eigen broek uit te trekken en knoopt dan de knoopjes van mijn broek los. Uit angst begin ik te schreeuwen. Dan gaat de bel. Gelukkig. Misschien kom ik hier dan eindelijk weg.
'HELP!!' schreeuw ik nog een keer, maar degene aan de deur hoort mij niet. Dan komt de man weer binnen en gaat verder met waar hij begonnen was.