Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Je me sens seul sans toi'
'Sensiz yalnız hissediyorum.'
-
31.12.1984
Bir insan neden böylesine yalnız hissederdi ki? Kalabalık bir caddede yürürken, etrafında aslında hiçkimse yokmuş gibi mesela. Halbuki insanlar vardı. Çok fazla hemde. Tek eksik istediği kişinin yanında olmamasıydı.
Ama neden bir kişi bizden gittikten sonra dünya'nın en yalnız insanı gibi hissederdik? Bir kişi tüm dünya'ya bedel olabilir miydi?
Oluyordu demek ki. Oluyordu ki Jeongguk kararmaya yüz tutmuş havayı penceresinden izlerken ne kadar yalnız olduğunu düşünüyordu.
O yoktu. O olmayınca etrafındaki insanların bir önemi de kalmıyordu. O yoksa kimse yoktu. Onsuz Jeongguk bile kendinde değildi.
'O olmadan ben olamam.' diye düşündü. 'O olmadan hiçbir şeyin anlamı yok.' kafasını salladı iki yana. Düşünceleri onu boğmaya başlıyordu yeniden. Bir yandan bu duruma seviniyordu çünkü unutmamıştı, bu sefer hatırlıyordu işte!
Taehyung gelecekti. Gelmek zorundaydı. En azından Jeongguk böyle düşünüyordu. Taehyung'un onu bırakıp gitmiş olma ihtimaline hiç bir zaman inanmamıştı zaten.
Bu yüzden hafif kar çiseleyen havaya son kez bakarak pencereden çekildi. Bir kaç saat önce eve birinin geldiğini duymuştu lakin kalkıp bakmaya üşenmişti. Onun evinde, yani aslında Taehyung'un evinde Jeongguk ve bir kaç hizmetliden başka kimse olmazdı.
Gelen kişinin Taehyung olma ihtimali Jeongguk'un aklına düştüğünde elinde tuttuğu kitap yeri boyladı. Çattığı kaşlarıyla odasından koşar adımlarla çıktı. Kendine kızmadan edemiyordu, bu gece yeni yıla gireceklerdi ve Jeongguk Taehyung'un gelme ihtimalini tamamen unutmuştu.
Ayakları salona adım attığında hayal kırıklığıyla Bayan Claire'e baktı. Bayan Claire ise saatler önce eve gelmiş olan o adamla oturmuş kahve içiyordu. Jeongguk dolan gözlerini kaçırarak tükenmiş umudu ile arkasını döndüğü sırada Bayan Claire'in sesi onu durdurdu.
Jeongguk yanağına ulaşan bir damla yaşı hızlı bir hareketle silerek yeniden onlara döndü. Bakışları bu sefer Bayan Claire'in karşısında oturan ve kendisine dikkatle bakan esmerdeydi.
"Kabalığımı affedin, evimize hoş geldiniz"
Esmer şaşkın ve dikkatli gözlerle Jeongguk'u süzmeye devam etti. Belli ki onunda aklından bir sürü şey geçiyordu. Konuşabilmesi bir kaç saniyesini aldı. Hatta Bayan Claire onun koluna hafifçe dokunana denk bu kadar beklediğinin de farkında değildi.
