Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Je suis perdu avec toi aussi.'
'ben de seninle birlikte kayboldum.'
...
16.12.1984
Size yazdığımdan beri fark ettiğim bir değişiklik var. Kendimdeki değişikliklerden bahsetmiyorum. Elbette ben de alışılmadık derecede mutluyum, hatta 2 sene sonra ilk defa mutluyum diyebilirim bile. Yemek yemeyi ihmal etmiyorum, üstelik ilaçlarımı da iki gündür birinin bana hatırlatmasına gerek kalmadan içebiliyorum.
Hatırlıyorum işte bayım! Tanrı'ya şükür ki bir şeyleri hatırlayabiliyorum. Hatırlıyorum çünkü size ihtiyacım var. Hatırlamazsam yitip gideceğimi biliyorum. Siz olmazsanız anlamı olmayacağını da.
Ama bahsetmek istediklerim bunlar değildi. Artık benim hakkımda bir şeyler duymak isteyip istemediğinizi bile bilmiyorum. Yanıt vermiyorsunuz bana.., ben, korkarım ki adresiniz değişti. Gönderdiğim postalar elinize bile ulaşamadı belki.
Ne denli kötü düşüncelere sahibim. Ah aklım nerede!? Bahsetmek istediğim şeyleri hep geri plana atıyorum. Affedin. Konu siz olunca tepe taklak oluyorum.
Bir adam var. Neredeyse 1 haftadır, size yazmaya başladığımdan beri, pencereden görebildiğim kadarıyla, sabahları postaların dağıtıldığı saatten hemen sonra onu posta kutuma bakarken görmeye başladım. Belki çok uzun zamandır bunu yapıyordu ancak ben size yazmaya başladığımdan beri o saatlerde cam kenarında beklediğimden yeni fark ettim.
Bu gizemli adamın kim olduğunu bilmiyorum, Bayan Claire'in söylediğine göre postalarımızda şimdiye kadar aksaklık olmamış. O halde bu adam ne diye her sabah posta kutusuna bakıyor. Daha da önemlisi 1 haftadır içeriden bir şey aldığını görüyorum. Bayan Claire bana yalan söylüyor olabilir mi bayım?
Polise başvurmamız gerektiğini düşünmedim de diyemem aslında. Ancak niyetinin kötü olduğunu düşünmediğim bu adam tuhaf bir şekilde de dikkatimi çekiyor. Onu izlemeye devam edeceğim.
Ve siz, keşke sizden de haberler alabilseydim. Sizi özlediğimi söylediğimde korkmamışsınızdır umarım. Bana cevap verirseniz yakanıza yapışacağımı da düşünmüş olabilirsiniz. Sahi bundan mı yanıtlamıyorsunuz beni? Umutlanır da size yazmayı kesmem diye? Ya da daha kötüsü, ya çıka gelirsem size..
Keşke size çıkıp aniden gelebileceğim kadar yakın olsaydım.
Yanlış hatırlamıyorsam evlerimiz birbirine 40 dakikalık uzaklıktaydı. Siz şehir dışında sessiz sakin bir yerde oturmayı seviyordunuz. Ben işim gereği çarşıya yakın bir yerde. Postaların da size hep olması gerekenden 20 dakika geç geldiğini söylerdiniz. Böyle ufak detayları hatırlıyor olmak beni mutlu ediyor. Yaşadığımı hissettiriyor.
En azından bir zamanlar aldığım nefesin bir anlamı olduğunu..
...
'et maintenant il n'y a personne pour nous trouver.'
