Zeynebin ailesinden daha geniş bahsedeyim size:
Babası Hamdi Zonguldak'tan. Kendisi doktor ve köyde doğup büyüdü. Zeynep küçükken Hamdi babasını kaybetmiş.
Üniversiteyi okulu çok güzel okumuş. Okulda hep onu örnek gösterirlerdi. Köyde onu görenler parmakla gösterir, yani köy ahalisi tarafından bayağı seviliyor. Ama gel ki hayat tecrübesi , dünyagörüşü sıfır..
Hayata dar pencereden bakıyor. Ki bu erkek-kız ayrımı yapmasından da belli oluyor.
En sevdiği şey konuşurken normal ses tonuyla konuşmaktı. Her zaman etrafındakilere de bunu tenbihlerdi. 10sözünün 8'i 'yavaş konuş' oluyor büyük ihtimal. Biraz kibirli adamdı. Kendisini övmek demiyelim de, her fırsatta iyi yönlerini göze sokardı. Her durumdan haklı çıkmayı bilirdi.
Söylemesi ayıp olmasın maymuna benzerdi Hamdi. Göbeği vardı çünkü.
Bi de tüylüydü goril gibi. Elleri dizlerine varıyordu nerdeyse. Duruşu, görünümü de maymunu andırıyor insana. Sivri, uzun burnu, koyun gibi bakan gözleri vardı. Soğuk bakardı insana. Bir şey sorunca Hamdi'ye çok severdi cevap vermesin ya da biraz bekletsin karşısındakini.
Ama Azize hanım Hamdinin tam tersiydi. Doğru, kolej mezunuydu ama bu onun Hamdiden eksik olduğu anlamına gelmezdi.
Her ikisinin de terazi burcu olmasına rağmen gerçekten bir-birilerine uygun değillerdi,yakışmıyorlardı. Bir kere Azize çok büyüleyici derecede güzeldi. Bakışındaki o zariflik, gözlerindeki ışıltı insanı hayata bağlıyor. Simsiyah kirpikelerine, naif vücuduna baktıkça bakası gelirdi insanın. Hamdiden bir yaş küçüktü sadece.
Üniversite bitirmemişti belki ama dünyagörüşü vardı Hamdi'nin aksine. Sevdi mi bir kere sever, ömrünün sonuna kadar sadık kalırdı eşine sevmese bile...
Azize'nin ailesinde bir takım problemler vardı. Birçok ailede olduğu gibi, onun da babası içki içiyordu. Azize'nin kızkardeşi korkardı babaları içince. Üstelik eve para da getirmiyordu.
Azizeyle iki kardeşini anne büyütüyordu. Baba taksicilik yapıyordu ama geçimi sağlayan anneydi. Pek mutlu olmamıştı Azize'nin çocukluğu.
Ama birlikte olmanın, aile olmanın ne demek olduğunu bilirdi. Komşu kızlarıyla, kuzenleriyle beraber mahallede oynarlardı. Komşulardan birinin evine toplanıb tüm mahalle birlikte televizyon izlerlerdi. Azize ve kardeşleri babaanneleriyle birlikte de zaman geçirirlerdi. Babaannesi torununa reçel yapmayı öğretiyordu. Azize'nin çok hoşuna giderdi hep.
Arada sırada babaannesinin evini toplardı, tozları silerdi, dolapları yeniden siler, her şeyi baştan düzeltirdi.
Azize de doktor sayılır bi yerde ama onunki biraz farklı. Hemşire gibiydi yani. Daha 20'sine girmemiş başlamıştı işe. İş arkadaşları hepsi ondan büyüktü; kimi annesi yaşındaydı, kimi ablası.
Ama Azize hepsiyle anlaşmayı becermiş ve kendine yer edinmişti kalplerde.
Hep polikliniğe girerken ona bakardı kapıdakiler. Öyle bi yürüyüşü vardı ki, sanırsın cetvel. Dümdüz yürüyor, azıcık kıvırtıyordu ki bu ona çok yakışıyordu. Genci yaşlısı her kes ona bakardı...
Evet, böyle bir kadına sahipti Hamdi.
Tanıştıktan 6yıl sonra evlenmişlerdi, çünkü Hamdi'nin askerliği , falanca filanca vardı. Burada bir şeyi anlatmazsam olmaz:
Bir gün Azize Hamdi'yi aramış ve "Beni ne zaman isteyeceksin ailemden? Çünkü taliplerim var. Eğer istemiyorsan, söyleyeyim anneme, çağırsın istemeye."
Hamdi'nin cevabını duyan hangi kız onunla evlenirdi ki? Azize gibi sade, yüreği temiz,sadık bir kadın sadece.
"İstiyorsan evlen bana ne" demişti Hamdi o zamanlar. Sonra nolduysa Azizeyi istemeye geldiler. Ve temmuzda düğünleri oldu. Bir yıl sonra ise artık Azize hamileydi (Zeynebin doğmasına az kalmıştı)
Zeynep annesine benziyordu gittikçe. Gören her kes küçük Azize derdi ona. Vücudu annesinki gibiydi şimdiden. İncecik zarif bacakları vardı. Kaşları da öyleydi. Sanki yokmuş gibi...
Karanlıktan korkardı Zeynep. Sevilmeye ihtiyacı vardı haliyle, naz yapmaya bayılırdı. Annesi onu kendisiyle işyerine götürürdü. Zeynep sandalyeleri birleştirerek kendisine uzanacak yer yapar, sonra uzanıp en sevdiği şarkıyı dinlerdi.
6 yaşına geldiğinde onu okula vermediler.
Nilayla aynı sınıfta okursa , onlara daha rahat olur diye bir yıl beklettiler Zeynebi.
.....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sevgisizliğin gücü
Non-FictionGerçek aile kitabıdır. Bir baba neden sevmez ki öz evladını? ...... Bu hikayede sevginin değil de sevgisizliğin gücünden bahsedeceğim. Evet, yanlış anlamadınız. Sevgisizliğin de bir gücü vardır.
