Ölüm daha önce hiç bu kadar gözüme güzel gözükmemişti. Adeta kollarına çağırıyordu köprünün üstündeki aciz bedenimi. İlk defa üşümüyorum. İlk defa acıya dair hiç bir şey yok. Az sonra her şey bitecek. Somut gerçek olan şey sadece her şeyin az sonra biteceği. Yok olan gençliğim özgür olacak.
Ölüm bana tüm dertleri yok etmeyi vaat ederken ilk kez yüzüm gülüyordu. Ne de çok beklemiştim bu günü. Nasılda beni içine içine çekiyordu karanlık. Sahi ilk defa ne kadarda güzeldi zifiri karanlık. Korkutmuyor, üşütmüyor. Sabahı düşündürmüyor.
Bilmediğim gece aşina olduğum soğuk yavaş yavaş yok olurken gecenin ayazında soğuk giriyordu ince hırkamdan içeri. Ama üşütmüyordu ilk defa. Aksine sanki bir yaz günü serinletir gibi ferahtı.
Ölüyordum farkında değildim
