Rüyalarımda bile göremediğim büyük bir ev. Hayır burası saraydı. Bembeyaz, bir meleğe yakışacak güzellikte. Sıcak temiz ve ev gibi kokan. Beni banyoya sürüklemişti yine. Hayatım boyunca duyamadığım mis kokuları küvete döküp köpükler yaratmış işi bittiğinde bakmıştı bana. Gözlerine düşüyordum işte her defasında. Ne yapıyordu bana bilmiyorum.
Ne yapacağım ne yapacağız?
"Benden utanma lütfen. İzin ver yıkayayım tüm geçmişin kötü anılarını. Kalbin kadar ter temiz bedeninle benim ol"
Hayır demek istemeyen acizliğimle karşısında soyunmaktan utanmıştım. Bedenimden utanıyordum. Oysa bunu anlamış gibi gözlerime izin ister gibi bakıp kışın soğuğunda tek başına giydiğim ince hırkaya uzanmıştı.
Bedenim onu isitiyor mantığım hayır diyordu. Kendimiyse izin verirken bulmuştum. Kollarımı kaldırdığımda karşısında yarı çıplak kaldığımda bedenimi süzmüştü. Biliyorum bana acıyordu.
