Yılın ilk karı dudaklarımın üstüne düştüğünde Mahsun bir gülümsemeyle gök yüzüne bakmıştım. Birazdan ben oradan yer yüzüne bakacaktım. Belki bir yıldız olurdum bilinmez.
Belki bir evim olsaydı severdim bende karı. Sıcak çikolatamla şömünenin önünde oturup izlerdim tane tane yer yüzüne düşüşünü.
Ama hayır evsizler kardan nefret ederdi. Kar demek keskin soğuk demekti. Kar demek üşümek ve ölmek demekti.
Sert rüzgar sarı saçlarımı uçurup beni ölüme daha da yaklaştırırken neydi bu? Beni kimsenin görmediği bu dünyada kim görmüştü aciz bedenimi. Tamda her şeyden vazgeçmişkenmi hemde ? Neden ölüm bile bana bu denli zordu?
Usul usul sesin sahibine döndüm ve sonra dedim ki kendime tanrı sana acıdı ve bir melek gönderdi.
"Hey sencede ölmek için fazla yakışıklı değilmisin?!
