Duisterharts kwaad (Darkhearts anger)

hoofdstuk 7

Het werd net licht in het leerlingenhol. Duisterpoot lag in haar nest, haar kop verdrietig op haar poten gerust. Ze had amper geslapen. De hele nacht had ze zitten denken aan wat ze die avond Salamanderpoot had aangedaan. Welke clangenote zou nou haar mede leerling verwonden? Duisterpoot was vastbesloten om de hele dag uit de buurt van iedereen te blijven. Ik kan het niet riskeren om weer naar buiten te gaan. Ik raak zo snel boos, straks verwond ik nog meer katten. Ze rolde zich weer ellendig op in haar nest. Pootstappen naderde het hol. Nee, wie je ook bent blijf uit mijn buurt! Een strenge kop keek door de ingang. "Lig je nou nog steeds te slapen, Duisterpoot? Ben je vergeten dat je een leerling bent? " gromde de kat. Duisterpoot knipperde met haar ogen. Kraaisprong!
Ze was haar mentor helemaal vergeten. Ze zou nu moeten trainen, maar iets in haar zei dat ze moest blijven waar ze was. En vooral niet praten. Kraaisprong grauwde nu. " Dit is toch niet te geloven!" Hij stapte het hol binnen en keek neer op de leerling. "Oh je slaapt toch niet. " Duisterpoot keek beschaamd de andere Kant op. haar mentor wierp haar een ijskoude blik. "Kijk me aan Duisterpoot." Gromde de kater. Ze keek hem gelijk aan, met een brok in haar keel. " je moet wel een hele goede reden hebben om zo lang te blijven liggen. " zei hij dreigend. Duisterpoot keek beschaamd de andere Kant op. Geen antwoord. "Duisterpoot. Nu." Grauwde haar mentor. Ze probeerde een woord eruit te krijgen maar het lukte niet. De waarheid lag te zwaar op haar schouders. Kraaisprongs vacht kwam nu overeind, en zijn ogen vonkelde als vuur . " krijg ik nog antwoord?" Duisterpoot keek beschaamd naar de andere kant. "Ik kan het niet." Fluisterde ze. Haar mentor leek nu elk moment uit te vallen, maar zei op een Koele toon: "wat kan je niet?" Maar er zat een harde rand aan zijn stem. Hij was er duidelijk klaar mee. Duisterpoot slikte. Hij zou haar in stukken scheuren als ze nu niks zei. Haar stem trilde. " Ik heb iets vreselijks gedaan." Kraaisprongs ogen sperde open. Hij keek alsof hij doorhad wat er was gebeurd. Haar mentor moest Salamanderpoot wel bij de medicijnkat moeten hebben gezien.  Hij stapte langzaam achteruit. "Duisterpoot, ik wil dat je nu meekomt naar Donkerster." Mauwde hij langzaam. " zijn ogen waren donker en gefocused, Alsof hij haar niet uit echt oog wou verliezen. Duisterpoots vacht kwam overeind. "O-oke. " stamelde ze. De donkere kat draaide zich om en liep uit het hol. Hij sloeg met zijn staart als teken hem te volgen. Dusiterpoot liep achter hem aan . Onderweg naar Donkersters hol keken verschillende katten haar aan. Ze hoorde twee clangenoten fluisteren tegen elkaar "Ik heb van Dauwlicht gehoord dat Duisterpoot Salamanderpoot express heeft verwond." De andere kat keek verbaasd. "Express?" Mauwde ze geschokt. "Ja echt waar. Dauwlicht zei dat ze Duisterpoot heel boos had gezien."
Duisterpoot had genoeg gehoord. "Ik kan jullie vanaf hier gewoon horen hoor! " gromde ze boos naar de twee aangangers van Dauwlicht. De poezen keken gelijk haar kant op. " WAT, ga je ons nu ook aanvallen?" Mauwde eentje plagend. Duisterpoot deed haar mond al open. "Ik zou- " kraaisprong gaf haar een waarschuwende duw. "Laat ze met rust." Mauwde hij. Duisterpoot keek verbaasd naar haar mentor. "Ik deed niks verkeerd!" Mauwde ze verdedigend. Ze zag een lichtbruine poes langs haar lopen samen met een witte poes. Ze gaf een afkeurende blik naar haar. Het was Arendzang. Duisterpoot keek verdrietig naar de poes en haar partner. Arendzang was ooit de kat geweest waar ze als eerste bevriend mee was geraakt. Maar Arendzangs vriendin had ervoor gezorgd dat ze tegen Duisterpoot keerde. "Wat zit je nou weer te kijken, kitten?" Miauwde Ijsmaan plagend. Ze bracht haar kop omlaag en keek met ijsblauwe ogen naar Duisterpoot. "Arendzang zou nooit om gaan met een kat zoals jij." Met die woorden bracht ze haar kop weer naar Arendzang en likte haar oor. "Laten we gaan, Arenzang. " miauwde ze terwijl ze vals naar Duisterpoot keek.
*
" Hoe kon je ooit je clangenoot aanvallen?" Grauwde donkerster. Duisterpoot zat ineengekrompen tegenover hem, niet wetend wat ze moest zeggen. Kraaisprong had haar vader vertelt over het incident en haar alleen gelaten met haar vader. " Het spijt me Donkerster." Murmelde ze. Haar vaders staart sloeg woedend heen en weer. " Ik hoef je excuses niet te horen, Duisterpoot. " zijn ogen vlommen als blauw vuur. " Je gaat mij nu vertellen wat er gebeurt is. " grauwde hij op een lagere toon. Duisterpoot keek naar de grond. Ze kon het hem niet vertellen. De reden erachter was te gevaarlijk om te delen. Donkerster zou denken dat ze haar clsn had verraden. "Maar heb je dat eigenlijk niet al gedaan?" Het was de vreemd stem weer. Ze dacht dat ze er vanaf was. Waarom laat jij mij altijd zo rot voelen? Wie ben jij? Ben je een sterrenclankat? Waarom was deze kat altijd in haar gedachten? Altijd als er iets fout ging dan was deze kat haar om het erin te wrijven. Er klonk laag gegrom. "Duisterpoot. Krijg ik nog antwoord?" Donkerster keek nog steeds woedend. Hij ging het niet opgeven. Ik moet het hem vertellen. Ze haalde diep adem. Ze had geen keus. " je hebt wel een keuze." Daar was hij weer! " Maar wat je ook doet, vertel het hem niet. Dat word je dood, Duisterpoot. " Duisterpoot keek bedachtzaam. Deze kat klonk alsof hij wijs was. Maar aan de andere Kant was ze het niet met hem eens. Maar ik moet wel! Snap je het dan niet? Ik heb iets vreselijks gedaan, ik moet het wel zeggen! Nu was ze er klaar voor. Duisterpoot ging netjes zitten en haalde diep adem. " ik-" "Duisterpoot je moet me vertrouwen." Nee! Ik moet dit doen.
" Duisterpoot,  zeg dat je het niet gaat vertellen.  Luister naar me. Soms moet je moeilijke keuzes maken, en soms heb je geen keus. Je vertelt niks." De stem klonk vastbesloten. Hij moest wel gelijk hebben. Met trillende poten stond ze op en keek haar vader recht aan. " Nee donkerster, je krijgt geen antwoord. Dat zul je nooit krijgen."

Het bleef stil. Dood stil. De spanning vonkte tussen hun als bliksem. Duisterpoot wist dat ze dit niet kon maken, maar zoals de stem zei, ze had geen keus. Eindelijk keek Donkerster haar aan. In zijn ogen was verdriet te zien en wanhoop. Hij keek haar een paar Hartslagen smekend aan, maar Duisterpoot beef strak terug staren zonder emotie. Het deed haar pijn. Het liefst had ze alles vertelt en als een kitten bij haar vader gejammerd Maar ze moest zich erdoorheen bijten.
Zijn ogen smeekte nog één laatste keer.
Geen antwoord.
  Hij richte zijn kop op. " Ik wil dit niet doen. " Fluisterde hij. " Maar je laat me geen keus. " zijn ogen verduisterde en zijn stem was zo koud als ijs. " Jij gaat nu mijn vraag beantwoorden. Als je dat niet doet ben je voor een kwart maan verbannen van de schaduwclan.  "

" Dat is niet een bevel van je vader, maar van je leider."