Duisterharts kwaad (Darkhearts anger)

hoofdstuk 8

Duisterpoot keek geschokt haar vader aan. Haar poten trilden en al haar haren stonden overeind. Haar vader was bereid haar te verbannen. Duisterpoots gedachten gingen gelijk naar de vreemd kat in haar hoofd. Hé! Stem in mijn hoofd! Kijk wat ik heb gedaan. Waarom liet je me dit doen?  Haar staart zwiepte woedend. Jij hebt mij dit aangedaan! Als je echt een sterrenclan kat bent, waarom laat je dit dan gebeuren? Duisterpoot keek naar de grond. Natuurlijk ging de stem niet terug reageren. Ze hadden hun doel bereikt. Donkerster keek haar nu smeekend aan. Als ze nu niks zou zeggen, zou hij haar verbannen. "Oke. Ik zal het uitleggen." Mauwde ze zachtjes. "Je weet dat ik een belofte aan Salamanderpoot had gedaan toch?" Miauwde Duisterpoot. Donkerster knikte. " Ik had nog tegen je gezegd dat het erg nobel van je was, maar dat het niet nodig was. " Duisterpoot knikte. "Dat weet ik, maar Salamanderpoot was erg zenuwachtig voor de vergadering. Hij wou echt niet zonder mij." Ze keek zeidelings. Ik wou me daar aan houden maar er was een andere kat. Mompelde ze. Donkerster held zijn kop scheef "Een andere kat? Heeft Salamanderpoot een kat van een andere clan ontmoet? " gromde hij. "Nee, nee! Dat absoluut niet!" Miauwde ze snel. "Het was een clangenote eigenlijk. Dauwlicht als je het zo graag wilt weten. " haar staart zwiepte. Toen bleef Het akelig stil. Ze staarde haar vader angstig aan. Waarom was hij zo stil? Toen stond hij op. Hij liep naar haar toe en ging recht tegenover haar staan. Donkerster keek kil op haar neer. Hij gromde, steeds luider. "Je gaat me vertellen dat je Salamanderpoot hebt verwond uit jaloezie?" Grauwde hij. Hij zette nog een stap naar voren. Duisterpoot zette een stap achteruit. Ze moest meteen weer denken aan wat er was gebeurd. "Nee , nee! Blijf uit mijn buurt! Ik wil je niet pijn doen! " Miauwde ze paniekerig. donkerster keek haar geschokt aan. Het vuur in zijn ogen doofde. Hij ging zitten. " Er is meer gebeurd dan jaloezie he? " Duisterpoot knikte alleen maar. Donkerster keek meelevend naar zijn dochter. "Het spijt me dat ik je zo behandelde. Ik zie dat je er echt last van hebt. Maar asjeblieft,  vertel me de rest. Ik geloof dat je hem niet express pijn hebt gedaan, maar de clan waarschijnlijk niet. Ze moeten weten wat er is gebeurd. " Miauwde hij zachtjes. Duisterpoot wist dat hij gelijk had. Er was nu geen stem die haar tegen hield. Ze haalde died adem. "Nadat ik Dauwlicht en Salamanderpoot samen zag, dacht ik dat ik vervangen werd. Ik dacht dat als hun twee samen waren, dat Salamanderpoot mij niet meer nodig had. Ik ging op mijn eentje uit en kwam twee donderclan leerlingen tegen. De ene Kende ik al en is een verschrikkelijke poes. " Ze zuchte. "Ze deed gelijk al weer vervelend en daagde me uit. " haar blik verzachte. "Maar toen was er een andere donderclan leerling die voor me opkwam. Lynxpoot heet Ze. We werden meteen vrienden en gingen samen zitten. Duisterpoot dacht terug aan de geweldige poes. "Ik ben Salamanderpoot eigenlijk compleet vergeten door haar." Ze keek naar de grond. "Misschien had ik toch bij Salamanderpoot moeten blijven. " Donkerster keek bedenkelijk. " Nee ik denk van niet. Maar ga door." Duisterpoot slikte. "Toen we terug liepen naar kamp dacht ik dat er niks zou gebeuren. Maar net op het moment dat ik de doorntunnel in wou gaan, hoorde ik Salamanderpoot . Hij was kwaad en stapte woedend telkens meer naar voren, waardoor ik de doorntunnel in werd gedrukt. Ik raakte in paniek en toen hij zei dat ik mijn belofte had verbroken... ze slikte en liet haar hoofd zakken. "Dat is wat er is gebeurd " fluisterde ze. "Vergeef het me asjeblieft. " snikte Duisterpoot. Het was vreselijk om erover terug te denken. Ze had nooit hem willen verwonden maar de paniek was te groot. Een deel van haar wou hem opzoeken en zeggen dat het haar vreselijk speet. Maar een ander deel van haar wist dat dat het domste idee ooit was. Waarschijnlijk zouden zei en Salamanderpoot geen vrienden meer worden. En al helemaal niet meer dan dat. Bovendien had hij Dauwlicht. Hij had Duisterpoot niet meer nodig. Ze wachte geduldig af tot Donkerster iets zei. Hij zei weer niks. Was hij nog steeds boos? Duisterpoot keek hem aan. Zijn blik was verdrietig en vol met medeleiden. Hij stapte naar zijn dochter toe, deze keer zonder zwiepende staart en platgedrukte oren. Hij drukte zijn neus tegen haar oor en aaide haar geruststellend met zijn staart. " Oh Duisterpoot.  Het spijt me zo." Mauwde hij zachtjes. "Het spijt me als je dacht dat je iets vreselijks had gedaan." Zijn stem klonk schor,  Alsof hij op het punt stond om in te zakken van verdriet. Hij knufelde haar nog even en liep toen naar de uitgang van zijn hol. Hij gebaarde met zijn staart haar te volgen. Donkerster ging de hoek om en sprong op de schuine omgevallen boomstam. Duisterpoot sprong er ook op. Ze stond samen met haar vader op de leiders boom! Donkerster keek haar zacht aan. "Het is oke, Duisterpoot.  Ze krijgen de waarheid nu te horen." Duisterpoot knikte. "Dankjewel Donkerster." Ze zuchte opgelucht. Ze werd niet verbannen. Geen kat zou haar meer haten. Het zou goed komen. Donkersters stem galmde door de open plek. "Laat alle katten die oud genoeg zijn om door de schaduwen te sluipen, zich hier verzamelen bij de schuine tak." Mauwde hij luid. Gelijk na het signaal kwamen er katten uit hun holen en van de open plek. Ze verzamelden zich allemaal op de open plek en keken aandachtig naar hun leider. Hij heeft zijn kop. " Jullie weten waarschijnlijk allemaal af van wat er gister avond is gebeurd. " begon hij. Hij keek naar zijn dochter. " Duisterpoot is geen monster. Het was nooit express gebeurd en het was gewoon een klein misverstand." De clan bleef stil. Ze zag sommige katten aandachtig knikken en sommige keken naar elkaar alsof ze hun leiders niet geloofden. Duisterpoot zag Dauwlicht rollen met haar ogen naar haar twee aanhangers. De gouden poes stond op en liep wat naar voren. " met alle respect, Donkerster." Begon ze. Ze keek even de clan rond. "Maar is het niet heel toevallig dat hij probeert om Duisterpoot onschuldig te laten lijken, zijn dochter?" Er klonk geschokt gemompel. Één van Dauwlichts aanhangers, leeuwzang, stond ook op. " Natuurlijk is donkerster een goede leider, maar ik begrijp het ook als hij zijn dochter wilt beschermen. Het moet natuurlijk vreselijk zijn om je eigen dochter te verbannen. " Mauwde ze met een valse ondertoon. Er klonk boos gemauw tussen de katten. "Dauwlicht heeft gelijk! Het is te toevallig!" Duisterpoot keek paniekerig de clan rond. Ze geloofden Dauwlicht echt. "Genoeg!" Grauwde Donkerster. "Duisterpoot is dan inderdaad mijn dochter, maar ze is ook jullie clangenote. Ik behandel iedereen met evenveel respect. " zijn ogen knepen zich samen tot spleetjes. "Als er iemand is die mij niet geloofd, sta gerust op. " gromde hij . De clan viel weer stil. "Dat dacht ik al" gromde de leider. "Als er nog één kat twijfelt aan mij of Duisterpoot,  zal ik eens laten zien hoe een leider zijn katten behandeld. " daarmee sprong hij de tak af en ging terug naar zijn hol. Dusiterpoot sprong ook gauw de tak af. Ze strompelde richting de prooistapel. Het enige wat ze nu wou doen was eten en haar nest in kruipen. Toen ze net een eekhoorn wou pakken zag ze Dauwlicht naar haar toe lopen. De poes keek haar boos aan. Ze bracht haar snuit zo dicht mogelijk naar Duisterpoot. Haar pupillen waren spleetjes geworden. " Denk maar niet dat je van mij af bent, Duisterpoot. Ik ga je leven ondraagbaar maken na wat je Salamanderpoot aan hebt gedaan." Siste ze. Duisterpoot hier haar kop. " Doe wat je wilt, Dauwlicht. Maar ik denk niet dat je graag je mooie kop verminkt wilt hebben." Grauwde ze . Dauwlicht keek haar geschokt aan. Haar staart zwiepte woedend. " Ik hou je in de gaten, slangenhart. " grauwde ze en draaide zich om. Duisterpoot rolde kwaad met haar ogen en pakte haar eekhoorn van de stapel.  Ze had hier geen zin meer in. Boos strompelde de poes naar het leerlingenhol. Ze dook door de ingang en ging haar nest in. Duisterpoot kauwde op de eekhoorn, nog steeds boos over wat er allemaal gebeurd was. Voor ze het wist had ze de eekhoorn op. Ze draaide zich om en  zag een bruine gestalte liggen die haar woedend aan keek. Nee, nee , nee! Ze was blijkbaar toch niet de enige in het hol. Maar waarom moest die kat nou weer Salamanderpoot zijn? Ze had gehoopt dat het langer zou duren.  Salamanderpoot stond op en liep naar de uitgang. Hij stond even stil en draaide woedend zijn kop om. Door het licht zag je de diepe wond onder zijn oog. Duisterpoot schrok. Het was veel dieper en groter dan ze dacht. Dit had zei hem aan gedaan. Salamanderpoot draaide zich volledig om maar bleef deze keer staan waar hij was. " heb je dan niks te zeggen?" Grauwde hij met trillende stem. Hij gromde gefrustreerd. " Kijk wat je me hebt aan gedaan! Na dit alles zeg je niets?" Hij fluisterde,  maar zijn blik was ijskoud. "Je zegt zelfs geen sorry?" Salamanderpoots staart zwiepte heen en weer. " Ik had het je vergeven van de vorige keer. " mauwde hij zachtjes. " Ik dacht dat je gewoon niet goed met katten wist om te gaan." Hij keek zeidelings en hij ontblootte zijn klauwen en sloeg die in de grond. "Maar dat is niet zo. Je bent gewoon een vreselijke kat Duisterpoot." Met die woorden liep hij uit het hol en liet haar daar alleen achter. Duisterpoot zakte in elkaar. Tranen verschenen in haar ogen. Hij heeft gelijk. Ik ben een vreselijke kat. Ik kan mijzelf niet eens in bedwang houden. Ze rolde zich tot een balletje en viel in één diepe slaap.

*
Ze opende haar ogen. In plaats van het leerlingenhol was ze in een donker bos. Geschokt keek ze om haar heen. Was dit het duistere woud? Had de sterrenclan haar hier gebracht omdat ze vonden dat ze zo slecht was, dat ze het recht niet meer had om te leven? Ze stond op van haar plaats en liep de schaduwen in. "Hallo?" Mauwde ze. "Is hier iemand?" Er tripelde een grijsbruine kater uit de bosjes. "Welkom Duisterpoot. Mijn naam is Lijsterval." Duisterpoot hield haar kop scheef "Lijsterval? Ken ik jou?" Mauwde ze verward. Lijsterval schudde zijn kop. "Nee, maar ik wil je iets aan bieden. " mauwde hij. Duisterpoot zette een stap naar achter en keek hem met grote ogen aan. " Oke uhm twee vragen. Één :ben ik dood? En twee, is dit het duistere woud?" Mauwde ze geschokt. Lijsterval lachde. "Nee, je bent niet dood. En dit is het duistere woud ja, Hoewel we het liever de plek zonder sterren noemen. Dat klinkt iets minder..Duister. " voegde de kater er aan toe. Duisterpoot keek naar de kater ze vertrouwde hem niet volledig,  maar het leek erop dat hij niks kwaads van plan was. Ze hief haar wenkbrouw op. " wat wil je aanbieden dan?" Miauwde ze voorzichtig. De kater ging zitten. "Ik heb gemerkt dat niemand je vertrouwd. Je moet weten dat ik je al een tijdje in de gaten hou." Miauwde hij rustig. Duisterpoots haren kwamen recht overeind en ze drukte haar oren plat naar achteren. Een diepe haat kwam opborrelen. "Je gaat me niet vertellen dat jij de gene bent die in me hoofd rond spookt?" Grauwde ze. Lijsterval keek haar verward aan. " Er is een kat die in je hoofd rond spookt?" Hij hield zijn kop scheef. "Ik was het in iedergeval niet, dat beloof ik je." Duisterpoots vacht ging weer een beetje liggen. Nu ging ze ook zitten. " Er is een kat die mij dingen heeft verteld. Ik hoor hun in mijn hoofd. Ze hebben me dingen laten doen die ik absoluut niet wou. " Ze keek naar de grond. " Ik ben bijna verbannen uit mijn clan door hun." Lijsterval keek haar geschokt aan. Er fonkelde kennis in zijn ogen. " De enige die dat kunnen doen zijn de sterrenclan. " mauwde hij. Duisterpoots Hart ging sneller kloppen. Je gaat me zeggen dat het al die tijd de sterrenclan was?" Haar ogen trilde. " De sterrenclan heeft mij dit aan gedaan?" Lijsterval ging staan en keek de leerling recht aan. " De sterrenclan is helemaal niet zo goed als je denkt. Zei hebben ons slecht doen laten lijken." grauwde hij.