Zostań ze mną |abo|

Rozdział 6

Są dwa rodzaje sierocińców. Ten, w którym ja byłem był głównie dla omeg i był bardziej jak szkoła z internatem dla tych niechcianych. Jest jednak jeszcze jeden rodzaj. Gdzie, alfy, bety i omegi rozwijają się jak normalne dzieci, bez nacisku na role społeczne. 

Ten drugi typ placówki jest jednak mocno niedofinansowany i zazwyczaj nie spotka się tam omegi, po 6 roku życia, gdyż wtedy trafiają one zazwyczaj do placówki typu pierwszego. Wcześniej wszyscy żyją razem. 

Stresowałem się jazdą w samochodzie, gdyż na jej zakończenie przewidziana była dla nas ogromna zmiana. Jeszcze nie byliśmy pewni w jakim wieku chcemy adoptować dziecko, no i jakiej płci. To była niesamowicie nieprzemyślana decyzja. Byliśmy pewni, że chcemy dziecko. I tyle.

-Nad czym tak myślisz, Jay?- słowa Blase mnie wyrwały z zamyślenia.

-Nad tą całą sytuacją. Wiesz, dalej nie podjęliśmy decyzji jaki wiek chcemy, płeć, alfe, omegę czy betę.. nie czuję się z tym komfortowo. 

-Dlaczego? Boisz się że będziesz chciał adoptować je wszystkie?

Westchnąłem patrząc się za okno. 

-Nie o to chodzi, po prostu… Sam byłem taką sierotą, wiesz? Bez rodziny i tak naprawdę gdyby nie ty to nie wiem gdzie bym wylądował. Sam teraz chciałbym dać szansę tym wszystkim dzieciom, nawet jeśli to nie możliwe. A adoptować możemy najwyżej jedno, z większą ilością sobie nie poradzimy. 

-Wiesz, zawsze jak jedno odchowamy możemy adoptować drugie. Poza tym, z tego co mi dyrektorka mówiła, i tak nie mają w swojej placówce wielu dzieci.

-Jakto?

Blase się uśmiechnął do mnie.

-Wiesz, podobno coraz więcej osób decyduje się na adopcje. Nawet omeg.

Zszokowała i jednocześnie ucieszyła mnie ta wiadomość. Chociaż z drugiej strony może ma to jakieś drugie dno, na przykład zamaskowany nożownik zabijający małe dzieci w łonie matki? Pewnie nie, po prostu ludzkość się w końcu zmieniła i rzeczywiście kochają bliźniego swego…

Nie, to nożownik, jestem pewny. 

Zatracony w myślach nie zauważyłem nawet, jak dojechaliśmy pod sierociniec. Był to wysoki budynek z czerwonej cegły, otoczony małym w miare zadbanym ogrodem. Do wejścia prowadziła usypana kamienna ścieżka. W oknach dało się zauważyć rysunki dzieci, które to teraz bawiły się na placu zabaw położonym z boku ogrodu. 

Kilka z nich przestało się bawić gdy nas zobaczyły, jednak szybko straciły zainteresowanie zachęcane do zabawy przez innych mieszkańców ośrodka. 

Ramię w ramię weszliśmy po kamiennych schodkach do budynku i skierowaliśmy się do biura, które według znaku na ścianie było na parterze po prawej. 

Zapukaliśmy.

Weszliśmy.

-Dzień Dobry- odezwał się Blaise - Byliśmy dzisiaj umówieni..

-Ach tak, Pan Blase i Pan Jeyden, tak? 

-Dokładnie.

Mężczyzna uśmiechnął się znużenie i wskazał na krzesła naprzeciwko jego biurka, zawalonego papierami.

-Usiądźcie. Rozpatrzyliśmy wasze podanie i muszę wam powiedzieć że macie szczęście… jeśli mogę tak to ująć

Usiedliśmy.

-Jak rozumiem, chcieliście adoptować jak najmłodsze dziecko, jeśli to możliwe - przełożył kilka papierów- Mamy 2-miesięczne dziecko, które tu trafiło kilka dni temu. Rodzice zginęli w tragicznym wypadku, tylko ona przeżyła.

Zasłoniłem usta rękami na wieść o tym. To dziecko, tak młode a już straciło rodziców. Mimo wszystko, uświadomiłem sobie, że taki los spotkał każdą z młodszych osób tutaj, a ta jedna będzie miała przywilej nie pamiętania tego wypadku i utraty. Nadal będzie przestraszona na początku, bądźmy szczerzy, też ma emocje, ale szybciej się przyzwyczai do tego i zapomi, niż część dzieci tutaj. 

-Czy możemy ją zobaczyć?- zapytałem, prawie od razu

-Oczywiście- odpowiedział, wstając- chodźmy.

Wyszliśmy z jego gabinetu i skierowaliśmy się za nim, po schodach na kolejne piętro, gdzie było już przyjemniej. Ściany były w delikatnym tonie zieleni, rozwieszone zdjęciami dzieci, niektórymi w ramkach innymi po prostu taśmą przyklejonymi na śianie. Te drugie były niżej, widocznie naklejone przez dzieci. 

Korytarz był długi, znajdowało się w nim tylko jedno dziecko, około 6 lat, które zaglądało do pokoju przez uchylone drzwi.

-Amelka, co tu robisz? - Na twarzy mężczyzny pojawił się szczery uśmiech, a dziewczyna aż podskoczyła z zaskoczenia. Dosłownie.

-Um…- zawahała się- Przyszliście zabrać Tori? 

Spojrzała się na nas wielkimi, smutnymi oczami. I odwróciła się z powrotem w stronę pokoju. 

-Dlaczego wszyscy adoptują tylko małe dzieci? Ja też chce mieć rodzinę- W jej głosie pojawił się żal, i miałem wrażenie jakby zaraz miała się popłakać. Odwróciłem się do Blaise.

-Może możemy je obie adoptować? - wyszeptałem mu do ucha.

-hmm- zastanowił się - porozmawiamy o tym z dyrektorem, jeśli to możliwe, zrobimy jak chcesz skarbie.

Mężczyzna wszedł do pokoju i gestem zaprosił nas do środka. W żółtym pokoju przy ścianie była ustawiona kołyska, przy której stała starsza kobieta. Jak nas zobaczyła, odwróciła się całym ciałem w naszą stronę, uśmiechając się promiennie i od razu przyłożyła palec do ust, nakazując ciszę.

Podeszliśmy do kołyski, gdzie ujrzeliśmy najsłodszą istotę na świecie. Małego bobasa owiniętego kocykiem w jednorożce, przytulającego brązowego misia. Uśmiechnąłem się na ten widok, odwracając do Blaise, a ten od razu zrozumiał.

Wyszliśmy z pokoju, nie chcąc budzić maleństwa. Amelki nie było już na korytarzu, gdzieś się zaszyła. Wróciliśmy do gabinetu dyrektora, gdzie zaczął przygotowywać resztę dokumentów do adopcji. W tedy też odezwał się Blaise.

-Jeszcze jedna sprawa, czy byłaby też możliwość adopcji Amelki?

-Amelki?- Dyrektor przestał robić kopie- Nie wydaje mi się by to był problem, wiecie jest tu już cztery lata, na pewno się ucieszy. Jednak czy będziecie w stanie sobie poradzić z dwójką dzieci? Z tym jednym dwumiesięcznym?

-Tak- pokiwałem głową- sam byłem w sierocińcu, więc pomagałem przy wielu dzieciach przez swoje osiemnaście lat tam.

Byłem pewny siebie. WIedziałem że dam radę. W przeszłości zdarzały się sytuacje, że mieliśmy za dużo maluchów i pracownicy nie byli w stanie sobie poradzić, więc my, jako część szkolenia na idealne żony pomagaliśmy im.

-Dobrze, więc zrobimy to w ten sposób….

Witajcie po tak długim czasie!
Pewnie jesteście zaskoczeni, że tu się coś pojawiło.
Tak, to jeszcze żyje! Na razie na pewno
I btw. Tak wiem że nie tak wyglądają procesy adopcji ale jest to opko w którym można ludzi kupować więc czuje sie usprawiedliwiona
:D