Adopted by the Bankzitters

#1

Elin

Vandaag is het de dag waarbij het precies 6 jaar geleden is dat ik hiernaartoe ben gebracht. Het is vreselijk hier. Niet alleen het eten, maar ook de kinderen. Iedereen sluit me buiten, gewoon puur omdat ik er anders uit zie en anders ben. De bel gaat, het ontbijt is er dus. Ik sta op en loop de trap af naar de eetzaal. Samen met iedereen pak ik een bord en ik ga in de rij staan, langzaam word de rij korter en sta ik voor de mevrouw die het eten opschept. Ik krijg wat op me bord en loop naar me eigen tafeltje, helemaal achterin in de linkerhoek. "Jongens en meisjes" klinkt het door de zaal als iedereen aan een tafel is gaan zitten. Ik prak maar een beetje door de yoghurt die ze hadden geserveerd, rustig luister ik naar de preek van de baas van hier. "Er komen vandaag 5 jongens langs om te kijken of ze iemand willen adopteren. Als we straks klaar zijn verwacht ik dat jullie netjes op leeftijd in een rij hier gaan staan. Ze komen vanzelf naar je toe om een praatje te maken. Ze nemen uiteindelijk 5 kinderen mee naar een aparte kamer en gaan om de beurt met je praten, daarna beslissen ze of ze iemand mee willen nemen. Is dat duidelijk?" Gaat ze verder. "Ja mevrouw" zegt iedereen netjes. Ik zeg niks zoals altijd. Ik word toch niet geadopteerd net als alle andere keren dat er mensen kwamen.

Het is al een kwartier verder en heb nog geen hap genomen. Echt niet dat ik iets ga eten. Ik ben al dik genoeg. Tenminste, dat zegt iedereen hier dus ben ik het maar gaan geloven. Als iedereen klaar is ga ik snel in de rij staan en gooi het eten stiekem in de prullenbak. Ik geef het bord aan de mevrouw en loop door om in de rij te staan. Er zijn al een paar mensen geadopteerd dus sta nu precies naast iemand die me niet per se aardig vind. Olivia. Ik zeg niks en ga maar rustig staan. "Hey varkentje" begint ze al. Ik zeg niks terug want ik weet dat het geen nut heeft om er tegenin te gaan. Net als ze nog wat wil zeggen begint de baas weer te praten. "Ze zullen er over een paar minuten zijn" kondigt ze aan en gaat in de kamer hiernaast zitten, oftewel haar kantoor waar ze iedereen in de gaten kan houden. De deur gaat open en niet veel later zie ik 5 jongens de kamer inlopen. Eentje met oranje haar, een bijna kale, eentje met bruin haar en een baard, nog een met bruin haar en een blonde. Gelijk beginnen veel meisjes te gillen, ik doe me handen over me oren. Ik bekijk nog snel even de jongens of ze me hebben gezien en loop dan naar boven, naar me kamer. Ik word toch niet geadopteerd. Wie wil er z'n raar stom kind? Inderdaad, helemaal niemand.

Ik ga zitten aan me bureau en pak me schetsboek, scheur er een blaadje uit en pak een potlood en een gum. We mogen een keer in de maand naar de winkel want dan mag je wat halen van je zakgeld. Ik heb dus een schetsboek, potloden en gummen gekocht. Iedereen begon me gelijk uit te lachen maar dat interesseerde me niet echt. Nu zit ik hier al een tijdje te tekenen, ik probeer een hondje te maken, hij is wel leuk gelukt maar ik denk dat ik hem beter kan maken. Ik probeer hem een beetje bij te werken maar dan gaat de deur langzaam open. Ik zie dat er iemand binnenkomt. "Hey, Elin is het toch?" Vraagt hij terwijl op me bed gaat zitten. Ik knik zachtjes. Ik kijk weer naar me tekening. Waarom komt hij nou weer naar mij? "Nou uhm.. ja hallo Elin, ik ben Robbie maar je mag me Rob noemen" zegt hij blij. Ik kijk hem even aan en knik weer. Rob staat weer op van me bed en loopt even naar de gang. Ik hoor hem met iemand praten en komt dan weer naar binnen. "Elin, zou je even mee willen lopen?" Vraagt hij voorzichtig. Ik knik en sta op van mijn stoel. Ik loop achter Rob aan, er loopt nog iemand naast hem, het is degene met beetje oranje haar en is enthousiast aan het praten tegen hem. Ik grinnik want het ziet er best grappig uit. Rob probeert hem beetje rustig te krijgen maar zo te zien lukt het niet helemaal. Als we uiteindelijk bij een gang met daarnaast een kamer aankomen, zie ik 4 andere kinderen zitten. Meteen herken ik iemand. Olivia. Ik moet ook nog is naast haar gaan zitten. Ik verstijf even maar ga dan snel zitten. De jongens nemen iemand mee naar binnen. Al snel komt de jongen die mee naar binnen ging, weer naar buiten met tranen in zijn ogen. Wat is er gebeurd? Ze zouden vast niet geïnteresseerd in hem zijn. Dus niet veel later zitten alleen Olivia en ik hier. "Jij gaat ervoor zorgen dat ze jou niet willen. Waarom zouden ze jou überhaupt willen? Z'n dik, lelijk en raar kind wil niemand" sist ze in mijn oor. Ik krijg tranen in me ogen en word naar binnen geroepen. Ik sta op en loop voorzichtig naar binnen. Langzaam loop ik naar de stoel tegenover hun en ga zitten. Gelijk kijk ik naar me handen die op schoot liggen. "Gaat het?" Hoor ik iemand zacht vragen. De ramen vanaf buiten zijn als het goed is geblindeerd zodat je niet naar binnen kan kijken. Ik kijk op naar ze en knik langzaam mijn hoofd. "En nu echt?" Zegt dezelfde persoon. "Olivia" zeg ik alleen maar. "Wat is er met Olivia?" Vraagt Rob rustig. Ik kijk langzaam op. Ik kijk naar achter maar zie niks omdat de ramen zwart zijn. Ik kijk weer terug en zeg "Niks" zo geloofwaardig mogelijk. Ze knikken en starten met vragen stellen.