Adopted by the Bankzitters

#13

Elin
"Je hoeft helemaal geen eten te maken liefje" zegt Rob rustig terwijl hij me tegen zich aandrukt. "Doe me geen pijn" snik ik en probeer me uit zijn greep te halen. Helaas lukt dit niet en zet me op zijn schoot. "Kijk me eens aan" zegt Liz nu en pakt voorzichtig mijn hand. Ik draai langzaam mijn hoofd richting waar het geluid vandaan kwam. Ik kijk recht in 2 blauwe ogen. "Wij zullen jouw nooit pijn doen, nooit" maakt ze duidelijk. Ik schud mijn hoofd. "Ik verdien pijn" zeg ik zacht en druk mijn hoofd in Rob zijn trui. "Dat is helemaal niet zo, zeg dat alsjeblieft niet" fluistert hij in mijn oor. Ik knik maar gewoon. "Ik ga kijken of we dat gesprek bij de huisarts kunnen verzetten naar straks of morgen" zegt Matthy en staat op en loopt naar de gang. "Had je weer een flashback?" vraagt Rob. Weer knik ik. "Sorry" zeg ik zacht. "Daar hoef je geen sorry voor te zeggen" zegt Liz gelijk. Ik begin over mijn arm te krabben, in de hoop dat het pijn gaat doen. "Elin stop alsjeblieft" ze Liz en wilt mijn handen pakken maar ik duik weg, uit Rob zijn armen. Ik ren naar boven en draai de badkamer deur op slot. Gelijk hoor ik iemand bonken op de deur, maar dat maakt me niks uit. Ik doe iedereen pijn. Ik verdien dit leven niet. In paniek ben ik opzoek naar een mesje. Ineens worden mijn armen vastgepakt. "Laat me los!" schreeuw ik. Ik wordt steviger tegen die persoon aangedrukt. Terwijl ik me probeer los te krijgen begint er iemand tegen me te praten. "Elin, wordt eens rustig" begint hij, het is Matthy dus die achter me aan is gekomen. Ik begin al iets minder te bewegen, waar ik deze energie vandaan haal? Geen idee. "Ik weet dat het geen leuke flashback was, maar hij is er nu niet meer oké? Je bent veilig bij ons" gaat Matthy verder. Langzaam wordt ik rustig en begin weer te snikken. "Sor-sorry" komt er zacht. "Je hoeft geen sorry te zeggen" glimlach hij. Ik glimlach zwak terug en geef hem een knuffel. "Sorry" mompel ik weer. "Zeg nog een keer sorry of je gaat eraan" probeert hij serieus te zeggen. Ik grinnik even en veeg me tranen weg. "Kijk dit wil ik zien" zegt Matt gelijk en knuffelt me weer stevig. "Kom we gaan naar beneden" zegt hij voorzichtig. Ik knik langzaam. Wat als ze boos op me zijn? Ze probeerde me te helpen. Waarom reageer ik weer zo? Samen lopen we de trap af. Als we beneden komen en de woonkamer inlopen staat iedereen net op. Ik kijk iedereen verbaasd aan. "We gaan de kerstboom halen!" zegt Liz enthousiast. Ik lach even door haar enthousiasme. Gelukkig beginnen ze niet over wat er net is gebeurd.

We rijden de parkeerplaats op en stappen de auto uit. Met z'n alle lopen we de winkel in. Er staan er mega veel kerstbomen. Witte bomen, groene bomen, kleine, grote en sommige al zelfs met verlichting en versiering. "Wow" verlaat zacht mijn mond. We vierde thuis nooit kerst en in het weeshuis stond er een kleine boom op het pleintje. "Roel wij gaan even weg" hoor ik Liz zeggen en ik wordt meegetrokken. "Wat doe je?" vraag ik. "Bij kerst horen natuurlijk cadeautjes dus we gaan voor de jongens wat uitzoeken" glimlacht ze. Nu glimlach ik ook en knik. "Oké, zoizo voor Raoul een kersthuisje" zegt Liz en we lopen naar die afdeling. "Deze is leuk" zeg ik en loop met het huisje naar Liz toe. Het is een klein huisje met een kerstboom en een stelletje er naast. "Ja die is leuk" zegt ze. "Ik dacht dit is misschien leuk voor Rob en Matt" zegt ze en laat wat zien. Het een kerstboom met een lichtje erin, je kan er zelf ook nog een foto in doen via het plasticje dat er op zit. Ik knik snel. "Die ook doen voor Milo en Koen?" vraag ik. "Ohja" zegt ze en pakt er nog een. "Zullen we voor Roel anders nog iets voor in de keuken doen?" stel ik voor. Ze steekt haar duim op.

We zijn weer onderweg naar huis. Met en tas met cadeautjes en een kerstboom op het dak, want die paste niet meer in de auto. Na een tijdje zijn we er, iedereen stapt de auto uit en Raoul en Matthy halen de boom van het dak. We hebben een niet hele grote uitgekozen, gewoon een leuk formaat. Eenmaal binnen gaan ze hem gelijk versieren, terwijl Liz en ik boven de cadeautjes gaan inpakken. Na een tijdje worden we geroepen omdat de boom af is. Gelijk rennen we naar beneden. We doen de deur open en mijn mond valt er bijna van open. Het is echt heel mooi geworden. "Is die mooi?" vraagt Rob voorzichtig. Gelijk knik ik en geef hem een knuffel. "Dankjewel" zeg ik zacht. Hij grinnikt even. "Jij bedankt dat we dit jaar kerst met jou vieren" zegt hij zacht terug. Niet veel later zitten we in een groepsknuffel.