Adopted by the Bankzitters

#14

Elin
Het is vandaag eerste kerstdag! Dat gesprek bij de huisarts ging best wel goed, de jongens zagen het al aankomen wat die ging vertellen. Waardoor het wat minder heftig aankwam. Het enige stomme is dat ik nu wel op woensdag naar een therapeut moet om over mijn eetstoornis en gedachtes te praten. Maar ja voor de rest was het echt heel gezellig met de jongens. Het eten gaat opzich ook beter, over sommige dingen denk ik minder lang na. En zelfs het snijden is al een tijdje niet meer, mede dankzij Liz. Over Liz gesproken, we zijn wat eerder opgestaan om de cadeautjes voor de jongens onder de kerstboom te doen, en om ontbijt voor te maken. "Pak jij alvast het tafelkleed? Dan leg ik de cadeautjes er snel onder" hoor ik Liz zeggen. "Isgoed" zeg ik terug en pak het kerstkleed, die we gister ook nog hadden gehaald. Ik leg deze over de tafel heen en pak borden. Hierna loop ik naar de boom om te kijken. "Hij is nog steeds mooi" zeg ik zacht. Liz grinnikt even en gaat naast me staan. "Net als jou" zegt ze zacht terug en drukt een kusje op mijn wang. Ik bloos en loop gelijk terug naar de tafel. "Hé!" roept Liz zacht. Zachtjes draai ik me om en steek mijn tong uit. We lachen even en gaan dan verder met de tafel. "Ik zet alvast de oven aan" zeg ik en loop naar de oven. "Het is al half 8!" zeg ik verbaasd. "Sst!" hoor ik bij de tafel vandaan komen. Snel sla ik een hand voor mijn mond. Ze grinnikt even. "Dan hebben we nog ongeveer een half uur voordat Roel naar benden komt" zegt ze. Ik knik en stop de afbakbroodjes en croissantjes erin, als de oven piept. Liz steekt nog een paar waxinelichtjes aan om tafel.

Na een kwartiertje zijn de broodjes en croissantjes klaar en leg ze apart in een kom. Die zet ik op tafel en loop snel terug naar de keuken voor een scherp mes, waarmee we de broodjes open kunnen snijden. "Missen we nog iets?" vraag ik als we allebei naar de tafel staren. "Ik denk het niet. We hebben brood, croissantjes, beleg, drinken en chocolaatjes" zegt ze. We horen een deur achter ons opengaan en we draaien ons langzaam om. Raoul is al beneden, is het nu al 8 uur dan? "Aww" is het eerste wat hij zegt als hij ons en de tafel ziet. Ik grinnik even en hij loopt naar ons toe om ons een knuffel te geven. "Fijne kerst" zeggen we tegen elkaar. "Hebben jullie dit allemaal zelf gedaan?" vraagt hij nog steeds een beetje verbaasd. Allebei knikken we snel. Hij schenkt ons een dankbare glimlach. Langzaam komen alle jongens beneden, allemaal met dezelfde reactie als Raoul. We gaan allemaal aan tafel zitten, wensen elkaar een fijne kerst en we beginnen met eten. Zonder erbij na te denken pak ik een klein croissantje. Ik tik Liz zachtjes aan. "Kan jij hem open snijden?" vraag ik zacht, bang dat ze me raar gaat vinden omdat ik het zelf niet durf. "Tuurlijk" zegt ze zacht terug en snijd hem open. Ik glimlach dankbaar en pak hem weer aan. Ook pak de jampot en doe een klein beetje op mijn croissantje. Ondertussen is iedereen druk aan het praten, alleen Rob is een beetje afwezig. Onder de tafel tik ik hem voorzichtig aan met mijn voet, bang om hem te laten schrikken. Hij kijkt omhoog, de tafel rond. Als hij ziet dat ik het was kijkt hij me vragend aan. Ik steek onopvallend een duimpje op en knik naar hem. Hij begrijpt me en haalt zijn schouders op. Ik zal hem later wel erover vragen. Langzaam eet op mijn eten op, totdat iedereen klaar is. "Zullen we zo de cadeautjes doen? Eerst een film ofzo?" stelt Raoul voor. We stemmen allemaal in. "Rob kan ik nog even met je praten?" vraag ik nog. Het is niet raar voor de rest dat ik dit vraag, we hebben ook afgesproken dat ik één keer op de dag met een van de jongens 1 op 1 ga praten. Maakt niet uit over wat, dat ik beter voor me ofzo zei de huisarts ook. Hij knikt en samen lopen we naar mijn kamer. "Wat is er?" vraagt hij terwijl we samen op mijn bed gaan liggen. "Dat kan ik beter aan jou vragen. Je was zo afwezig tijdens het ontbijt" zeg ik en kijk even naar Rob, die nog steeds naar het plafond kijkt. Hij zucht zachtjes. Ik draai me op mijn zij en knuffel hem. "Het is oké" zeg ik. Hij slaat nu zijn armen ook om mij heen. "Ik heb ook nog nooit kerst gevierd" zegt hij zacht na een tijdje. "Hoezo?" en ik druk mezelf nog dichter tegen hem aan. "Mijn ouders zijn overleden en de 'ouders' die ik nu heb haatte me altijd" zegt hij en begint te snikken. "Weten de jongens dit?" vraag ik en wrijf zachtjes over zijn rug. Het zal er vast heel raar uit zien, maar dat maakt me nu even niet meer uit. Ik voel dat hij zijn hoofd schud. "Moet ik iemand halen van beneden" vraag ik voorzichtig. Weer schud hij zijn hoofd. "Kan dit gewoon tussen ons blijven?" vraagt hij. "Tuurlijk" zeg ik en ik wieg ons zachtjes heen en weer.

"Wil je Matt halen?" hoor ik hem toch vragen. We zitten denk ik nu al 10 minuten te knuffelen. "Komt goed" en ik ik kruip van het bed af, om naar beneden te gaan. "Hey gaat het een beetje" vraagt Matthy gelijk, waarschijnlijk omdat het zolang duurde. En misschien ook omdat ik een beetje rode ogen heb, ik vond het gewoon zo zielig voor Rob. Ik haal mijn schouders op om nog antwoord te geven op zijn vraag. "Kan je even meelopen?" vraag ik zacht. Hij knikt gelijk en samen lopen we weer naar boven. Langzaam duw ik mijn deur open. Rob ligt helemaal opgerold als een bolletje met de dekens over zich heen getrokken. "Hey liefje, het komt goed" zegt Matt en gaat gelijk naast hem op bed zitten. Hij trekt Rob omhoog waardoor hij nu ook zit, en trekt hem tegen zich aan. Rob nestelt zich gelijk nog dichter tegen hem aan, hij lijkt op een soort koala. Het ziet er echt heel schattig uit. Matthy wiegt ze heen en weer terwijl hij dingen tegen hem fluistert en kusjes op zijn haar geeft. Ik ga uiteindelijk gewoon bij de deur zitten en kijk naar ze. "Wat is er, schat? Je was tijdens ontbijt al zo afwezig. Heb je überhaupt wel iets gegeten?" meteen komt het bezorgde vriendje van hem naar boven. Ik zie Rob zijn schouders ophalen. "Liefje je moet wel eten. Wat is er?" vraagt hij nog een keer. "Ouders.. Kerst.. Ik" hoor ik hem snikkend zeggen. Meteen vormen er ook bij mij tranen in mijn ogen, ik kan er niet tegen als andere mensen huilen. En zeker niet op eerste kerstdag.

Na een tijdje zitten we toch allemaal beneden op de bank een kerstfilm te kijken. "Cadeautjes!" hoor ik Koen roepen. Ik kijk op en zie dat de film al is afgelopen. Een beetje verbaasd kijk ik hoe iedereen opstaat om bij de kerstboom te gaan zitten. Ik kan me alleen herinneren dat de film werd aangezet, nou ja het zal wel. Ik sta ook op en ga bij de rest zitten. "Huh, deze cadeautjes lagen er toch nog niet?" zegt Rob verbaasd. Hij is gelukkig na het gesprek met Matt veel blijer en wat meer aanwezig geworden. "Is de kerstman toch wel geweest" zeg ik en probeer een glimlach te onderdrukken. Liz en ik kijken elkaar aan en dan verschijnt er toch een glimlach op mijn gezicht. "Wat zitten jullie stom te glimlachen" zegt Milo. "Huh wat? Ik nee" zeg ik snel. "Jaja" hoor ik hem nog mompelen. Ik grinnik even. Na een tijdje krijg ik een klein plat cadeautje in mijn handen gedrukt. "Deze is van ons allemaal" hoor ik Raoul zeggen. Ik knik en maak hem voorzichtig open. Als ik doorheb wat het is sla ik een hand voor mijn mond en kijk Matthy aan. "Dankje" fluister ik bijna geluidloos. Ik geef hem een dikke knuffel, waarna de rest. "We wouden niet gelijk een gitaar halen, omdat we niet wisten wat je leuk zou vinden enzo. Dus deze vakantie gaan we een leuke uitzoeken" glimlacht Rob. "Echt mega bedankt" zeg ik nog steeds in shock.