Beklenmedik Koşullarda Aşk | MAHALLE KURGUSU

Bölüm 12 ''UMUT''

Bir sınır koymak istemiyorum ama başka türlü de hayalet okur işini halledemiyorum, maalesef ki 🥲

Ufak sınır +50 oy ve +50 yorum 🦋

Ve kitabı sevdiyseniz sevdiklerinize önermeyi unutmayın🦋

🍀🍀🍀🍀🍀

Bitmiyordu. Bitmeyecekti de. Çektiğim çile bitmeyecekti.

 Aklıma beni kaçırdığı evde bunca zaman ruhumun bile duymadığı benim yüzüme attığı fotoğraflar geldi. Ya yine peşime düşerse ne yapacaktım? 

Benim bir daha rahat bir hayatım olmayacak mıydı?

"Daha iyi misin?" Kerem'in sesiyle kendime geldim.

Haberi alınca düşüp bayılmıştım. Beni ayılttıklarında ise aynı bir çocuk gibi hüngür hüngür ağlamaya başlamıştım. Epi topu kaç gündür tanıdığım insanların yanında korkuyorum diye ağlamıştım.

Korkuyordum.

Onun yine dışarıda elini kolunu sallayarak gezmesinden dolayı çok korkuyordum.

Zeynep Abla ağlamama omuz olmuş beni sakinleştirerek bahçeye çıkarmış, annemin yapmadığı şekilde saçlarımı okşamış, "Korkma biz varız, yanında." demişti.

Sahi benim bir annem vardı o neredeydi?

Benim ailem neredeydi?

Ben bu evde ne yapıyordum? Sıfatım neydi?

Karşımdaki adam avukatımdı ama ona ödeme yapacak adam akıllı tek kuruşum bile yoktu. Ki biz bu para konusunu konuyu hiç konuşmamıştık bile.

Sırtıma yarım saat önce ben Zeynep Abla'ya ağlarken, Kerem'in sırtıma attığı battaniye olmasına rağmen iliklerime kadar üşüyordum.

Şok hissi insanda üşüme etkisi yapardı. Onun çıkması da bana şok etkisi yapmıştı.

"B-biz." Sesim ağlamaktan kısık çıktı. Sonra boğazımı temizledim. Ses tellerim ağrıyordu. Gözlerimde ise bir perde varmış da beni sanki başka dünyaya çekiyordu. "Seninle hiç sana olan borcumu konuşmadık."

"Ne borcu?" Kaşları kalktı.

"Avukatlığımı yapıyorsun ve benden danışma ücreti dahil beş kuruş para almadın-"

"Defne!" Şaşkınlıkla soludu. "Bunu mu düşünüyorsun gerçekten?"

"Söz." Dedim ellerimi birbirine bastırdım ve da samimi bir sesle devam ettim. "Elime para geçince ödeyeceğim borcumu, böyle size hem huzursuzluk verdim hem de işlerin benim yüzümden ne kadar aksadı kim bilir-"

"Defne, Defne, Defne!" Kafasını iki yana salladı. "Şu an para var ya en son konumuz bile değil. Hani bir liste olsa elimde, düşünecekler listesi diye bu para mevzusu listenin en son sırasında bile olamaz anlıyor musun? Ki senden para istediğim de yok! Sana müvekkilim olmanı istediğim gün de söyledim. Senin bu yaşadığın, benim uğruna savaştığım tüm doğrulara ters!"

Zorlukla yutkundum.

"Avukatın olmak istiyorum Defne, vekaletini ver bana ve onun hakkettiği cezayı almasını sağlayayım. Ben bu durumda bir şey yapmadan duramam!"

O gün vekaletimi isterken bana bunları söylemişti.

"Anlıyorum ama ben peşimde sürüdüğüm bela zincirini artık taşıyamadığımı hissediyorum. Evinizi taşladılar ya başka gün ne olacak?"