ağzını uslu bir çocuk gibi aralamış, inatçılığa hiç girişmemişti zhongli. belki de enerjisi gerçekten yoktu, ya da kendisine kalsa asla yemeyecekti bu tatsız şeyi. bu yüzden ona izin veriyordu. tartaglia ne olduğunu tam anlayamadığı, beyaz, püre ve çorba karışımı garip sıvıya kaşığı bir kez daha daldırıp zhongli'ye uzattı. dün durumu hakkında bilgi almak için gittiğini söylemiş, bir süre sonraysa gelip kapıdan veda etmişti. zhongli onun bir daha döneceğini bile düşünmezken şimdi elinden yemek yiyordu..
gerçekten, neden gelmişti ki? kafasını kurcalayan garip bi şeydi varlığı. zihninden geçen her şeyi görebiliyormuş gibi, düşüncelerini dağıtmak istercesine bir şeyler anlatıyordu tartaglia.
"eski ev arkadaşlarımdan biri konuşma terapistiydi. biz birlikte yaşarken çocuğun tam staj yaptığı zamanlardı, her gün hastaneden gelip bana bir şeyler anlatıyordu. yalan yok, benim de hep ilgimi çekiyordu, dinliyordum yani."
oğlanın solgun dudaklarından kaşığı geri çektiğinde ufak bir mola verdi. acelesi varmış gibi ard arda tepmek istemiyordu ağzına.
"bir keresinde komaya giren bir gençten bahsetmişti. çok uzun boyluymuş, sevgilisi istedi diye ona sığ kaçan bir havuza atlamış. hem de kafa üstüymüş. atlar atlamaz kafasını çarpmış tabii.." oğlanın meraklı gözlerine kaçamak bir bakış attığında bu kadar duraksamanın yeterli olduğunu düşünmüştü. yeni bir kaşığa hazırlanırken devam etti. "uyandığında boynundan aşağısı felçmiş. sevgilisi de yanında değilmiş. hiç gelmemiş zaten."
"felç kalacağını biliyor muymuş?" zhongli ona uzatılan lokmayı almadan önce sakince sormuştu.
tartaglia onun ilgisini çektiği için kendini zorluyor, tüm detayları hatırlamaya çalışıyordu. "sanmıyorum. dedim ya, kız hastaneye hiç gelmemiş çünkü. olay anında da bu tanıyı koymak çok mümkün olmazdı herhalde, çocuğun bilinci kapalıymış. yine de emin değilim."
"sen olsan ne yapardın?"
tartaglia bu soruyu gülünç bulmuştu. nefesini alaylı bir gülüşle birlikte burnundan vererek cevapladı. ”felç kalan yerinde olsam ne yapardım onu soruyorsun galiba, kız yerinde olsam hastaneden ayrılmayacağım belli." zhongli ona uzatılan son kaşığı eliyle nazikçe iterek reddettiğinde üstüne çok düşünmeden kendi ağzına atıverdi. zaten merak etmişti tadını, çok yemek gelmişti içinden ama çaktırmamıştı. "ya sen ne yapardın?"
"havuza atlamazdım."
oğlan ciddiyetle söylemiş olmasına rağmen tartaglia küçük bir kahkaha patlattı. çok zekiceydi, bu cevabı kendi vermiş olmayı dilemişti. gerçi..
"ben atlayabilirdim.. aşkın gözü kör derler."
zhongli şaşkınlık içinde kaşlarını kaldırıp, bir an için gözlerini hızla kırpıştırarak baktığında tartaglia içinin bir hoş olduğunu hissetti. ne çıkarması gerekiyordu şimdi, ne düşünmüştü? gerginliği ısırdığı dudaklarına yansırken çöp atma bahanesiyle ayaklandı. bu oğlanın onu yüzündeki bu bakışla daha fazla izlemesine izin verirse elleri zangır zangır titremeye başlayacaktı.
"seni bırakacağını bilsen aşık olmazdın."
tam sırtı ona dönükken o derin sesiyle tembelce konuşmuştu zhongli. tartaglia duraksadı.
"herkesin isteyerek ya da istemeyerek, bir gün birilerini bırakacağını biliyorum. pek bir şey değiştirmez."
"öyle bir değiştirir ki.. ölüm dışında hiçbir şeyin bahanesi yok."
"belki de sen haklısın." tartaglia çok çabuk pes etmişti. "hiçbir zaman gözün kör olmamalı."
"demeye çalıştığım bu değildi." zhongli oğlanın hâlâ ona dönmeyişine ve düşen omuzlarına güldü. şu an her şey o kadar garipti ki durumun absürtlüğünü bir kenara bırakıp felsefe bile tartışabilirdi bu çocukla. "bence iki tarafın da gözü kör olmalı."
tartaglia bir an için onun "ben aşka inanmam!" diye ortalıkta gezen insanlardan biri olduğunı sanmıştı. bu beklenmedik görüşü nedense keyfini yerine getirmişti.
"kendini bayağı iyi hissediyor gibisin," dedi neşeyle. "bugün daha enerjik ve konuşkansın."
"evet, öyleyim. kim bilir, belki yarın daha da iyi olurum."
bu açık bir davetti. tartaglia anladığında aptal gibi sırıtarak yatağın ucuna oturdu. anlaşılan akşama kadar burada kalacaktı.
