Secret Identity

Κεφάλαιο 2

Από  darkside_cookies:

Everybody has darkness in them; it's just how much you let out.

Η μεγάλη αλήθεια ήταν πως του Άλεξ του άρεσε η νέα του ζωή. Τους άρεσε να μην κρύβεται από τις απειλές και να μην φοβάται το αναπόφευκτο, να μην φοβάται πως κάποιος θα μάθαινε ποιος πραγματικά είναι. Γιατί όταν έκρυβε το πρόσωπο του πίσω από μια κουκούλα και μια μαύρη μάσκα, όλα ήταν καλά αλλά όταν δεν μπορούσε να φοράει την στολή του, έπρεπε να κρύβεται. Έπρεπε να είναι βέβαιος πως κανένας δεν θα ανακάλυπτε την μυστική του ταυτότητα. Έπρεπε να ζει έναν καθημερινό αγώνα δρόμου με τις πιθανότητες και την τύχη έτσι ώστε να μην καταστρέψει τη ζωή του.

Βέβαια, του έλειπαν και μερικά πράγματα. Του έλειπε η η αδρεναλίνη της περιπέτειας που πριν από λίγα χρόνια βρισκόταν εκεί, στο αίμα του, πιστός βοηθός και συνεργάτης στις αποστολές του. Του έλειπε να την νοιώθει να κυλάει στις φλέβες του και να τον γεμίζει όπως δεν τον γέμιζε τίποτα άλλο. Του έλειπε να φοράει τη στολή του, να γίνεται ένα με τις σκιές, να δημιουργεί... Του έλειπαν τα χρήματα και η εύκολη ζωή, όταν δεν χρειαζόταν να ανησυχεί για το νοίκι και όταν πήγαινε σε πάρτι κάθε μέρα.

Αλλά είχε πάρει την απόφασή του και είχε αποφασίσει να κρατήσει το λόγο του. Είχε αποφασίσει να αφήσει πίσω αυτή τη μικρή ικανότητα με την οποία τον είχε προικίσει η Μητέρα Φύση γιατί πολύ απλά, ο κίνδυνος και το ρίσκο ήταν πολύ μεγαλύτερα από όσο το κέρδος.

Ο Άλεξ Νάιτ είχε γεννηθεί έτσι, προικισμένος, αλλά δεν ανακάλυψε την ικανότητα του παρά μόνο αφότου έκλεισε τα δέκα χρόνια ζωής. Πάντα θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό, αλλά για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά. Καταρχάς, οι γονείς του ήταν καλοί άνθρωποι, στοργικοί και τρυφεροί και ίσως και λίγο υπερπροστατευτικοί και προσπαθούσαν πάση θυσία να προσφέρουν τα απαραίτητα στο μοναχογιό τους. Δεν είχαν καταφέρει να κάνουν δεύτερο παιδί αν και ένας θεός ήξερε πόσο πολύ το ήθελαν και για αυτό το λόγο είχαν πέσει με τα μούτρα πάνω στον Άλεξ. Τον λάτρευαν, τον υποστήριζαν, του έκαναν όλες τις χάρες και τον καλομάθανε με δώρα, αγκαλιές και ό,τι άλλοι τραβούσε η παιδική ψυχή του. Ζούσαν σε ένα από αυτά τα μεγάλα σπίτια με τους κήπους και το περιποιημένο γκαζόν, πήγαιναν οικογενειακές διακοπές και για πικνίκ στο πάρκο, έψηνε κουλουράκια με τη μητέρα του και αργότερα πήγε στο κοντινότερο σχολείο, έκανε φίλους, τα πήγαινε καλά στα μαθήματα και όλα ήταν καλά. Υπέροχα. Η τέλεια ζωή για έναν μέσο άνθρωπο.