Secret Identity

Κεφάλαιο 4

by darkside_cookies:

You cannot save people. You can only love them.

   Το κοσμηματοπωλείο είχε γίνει κομμάτια, γυαλιά από τις βιτρίνες κάλυπταν το πάτωμα και τα χρυσαφικά ήταν πεταμένα από εδώ και από εκεί, ακατάστατα και σπασμένα. Ο Άλεξ έμεινε για λίγη ώρα ακίνητος, με το ένα χέρι στην κοιλιά του εκεί όπου η Βερίτα τον είχε μαχαιρώσει με ένα κομμάτι γυαλί, σχίζοντας ρούχα, δέρμα και την υπερηφάνεια του ενώ προσπαθούσε να βρει την ανάσα του. Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που χρειάστηκε να παλέψει χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του και τώρα είχε έρθει αντιμέτωπος με μια άλλη μεταλλαγμένη, ίσως πολύ πιο δυνατή από τον ίδιο. Δεν μπορούσε να βάλει μια ταμπέλα στις δυνάμεις της κοπέλας που τον είχε πιάσει πάνω που γέμιζε σάκους με τα λάφυρα του αλλά σίγουρα σχετίζονταν με ψευδαισθήσεις και ίσως αλλαγή της πραγματικότητας. Πολύ επικίνδυνες δυνάμεις και τρομαχτικές, αν ήξερε κάποιος να τις χειρίζεται σωστά. 

   Το στομάχι του πονούσε και όταν τράβηξε τα δάχτυλα του από την ανοιχτή πληγή, το βλέμμα του κόλλησε στο πορφυρό υγρό που έτρεχε, πηχτό στο πάτωμα. Μούγκρισε αγανακτισμένος και σκούπισε το χέρι του στα ρούχα του ενώ αναρωτιόταν αν θα χρειαζόταν ράμματα. Άντε να εξηγήσεις σε γιατρούς ένα τέτοιο κόψιμο από γυαλί και ακόμα χειρότερα, άντε να εξηγήσεις στη Ρούμπι πως κατάφερες να μπλέξεις πάλι σε καβγά.

   Κοίταξε το σώμα της κοπέλας που ήταν πεσμένο μπροστά στα πόδια του και ένα κύμα τύψεων τον διαπέρασε. Δεν την γνώριζε καν, θα μπορούσε να ήταν καλός άνθρωπος, με οικογένεια, θα μπορούσε να πηγαίνει στο σχολείο, να έχει αγόρι, κορίτσι, οτιδήποτε. Δεν της είχε δείξει κανένα έλεος, δεν είχε καμιά αναστροφή καθώς τη χτυπούσε αλύπητα και έβγαζε όλη αυτή την αδρεναλίνη που μαζευόταν στο αίμα του πάνω της. Με το που είχε δώσει το πρώτο χτύπημα, έχασε τον έλεγχο. Ήταν σαν τα πάντα να είχαν μπει στον αυτόματο και δεν είχε πλέον έλεγχο των κινήσεων του, των συναισθημάτων του, του εαυτού του. Το μισούσε αυτό το συναίσθημα, όταν άφηνε το θυμό και την οργή να κυριαρχήσουν και κατέληγε με αίμα στα χέρια του και μαύρα στίγματα στην συνείδηση του.

   Σήκωσε την τσάντα με τα κλοπιμαία από το πάτωμα, περνώντας την από τον ώμο του και προσπέρασε το σώμα της Βερίτα· υπήρχε κάτι σαν ένα μικρό τοίχος φιλότιμου που τον κρατούσε μακριά από το να ανακαλύψει την ταυτότητα της. Δεν χρειαζόταν να ξέρει το όνομα της γυναίκας που είχε ρίξει αιμόφυρτη στο πάτωμα ώστε να καταφέρει να αποσπάσει μερικά κοσμήματα από ένα καταραμένο κοσμηματοπωλείο στη μέση του πουθενά. Απλά θα τον έκανε να νοιώθει χειρότερα για τον εαυτό του.