PERİ MASALI - ᴳᵉʳᶜᵉᵏ ᵃᶦˡᵉ

|0.5|

Bölümleri hızlı bir şekilde paylaşmak istesem de biraz özenip kelimeleri iyi seçerek yayınlamak istiyorum umarım mazur görürsünüz..

_

__________

İnsan hep sevgisiyle ya da sevdiğiyle sınanır derler. Ben ne ile sınandığıma emin olamasam da kimsesizliğimle sınandığıma emindim. Ben hep bir sevgi bekleyen taraf olmadım, olamadım. Sevginin ne olduğunu bilmeden nasıl sevgi beklenirdi ki?

Bindir türlü sevgi çeşidi vardır bana göre; arkadaş sevgisi, havyan sevgisi, sevdiğin insana karşı duyulan veya hissedilen sevgi ama biri var ki kişiyi içten yaralar ya da sarar. Aile sevgisi çocukluğundan başlayarak bireyin büyümesini etkiler ve ya yara yapar ya da sarmakla ilgilenir.

Sanırım ben hep yaralanan taraf olmuşum. Ne yaptım da bununla cezalandırılıyorum bilinmez aslına bakarsan kendi halinde cici mi cici bir kızım yani.

Ne güzel edebiyat yapıyorsun ama eninde sonunda kendini de övmeden edemiyorsun ha

Nazmiye hep dram hep üzüntü insanı erken yaşlandırır. Ben geleceğimi garantilemekle meşgulüm.

Odaya çıktığımdan bu yana yatakta oturmuş son çare olarak kendimle dertleşiyordum. Kafayı yemenin eşiğinde olduğuma kanaat getirince yüksek sesli bir oflamanın ardından odamla bağlantılı olan terasın kapısını açıp kendimi esen rüzgarın hedefi olmaya bıraktım.

Akşam saatleri olmak üzereydi ve bu da demek oluyor ki sert rüzgarlar kendini "burdayım ben" demek üzerk belli ediyordu. Kollarımı bedenime sarıp demir korkuluklara yaslanarak gökyüzünün kararan halini seyrettim bir süre.

Kendi kendime düşüncelere yeniden dalmak üzereyken duyduğum seslerle bakışlarım terasın görüş açısında olan alt kattaki arka bahçeye dönmüştü.

Sözde abilerim olan bedenlerin eğlenerek birlikte bahçeye konulmuş ve bence çok güzel bir hava katan koltuklara kurulmuş vaziyettelerdi. Bu halleri buruk bir gülümse kondurmuştu dudaklarıma. Aralarında olabilirdim belki ama sanırım bu evde de istenmeyen birey olarak yerimi bilmem gerekiyordu.

Her birinin yüzünü dikkatle incelerken bir anda bakışlarımla kesişen bir çift gözle irkildim. Bir kaç saat önce salonda yaşanan muhteşem karşılamama eşlik eden bedenlerden biriydi. Adlarını Bade Hanım söylemiş olsa da isim hafızam sağolsun unutmama neden olmuştu.

Hala çekmediği bakışlarıyla rahatsız olmuş korkuluklardan uzaklaşarak pufların birine bedenimi bıraktım. Ne düşünüyordu benim hakkımda merak ediyordum açıkçası. Bakışları çok derin olsa da duygu belli etmiyor oluşu tuhaftı.

Ben az önceki yaşanan durumu düşünürken terasın kapısı açılmış hatta arkama geçerek yere eğilmiş bedeni elini salladığında ancak fark etmiştim.

Korkuyla yerimde sıçrayıp puftan yere kendimi atarak geriye çekilmiştim.

" hop hop hop sakin ol şampiyon, korkutmak istememiştim"

Duyduğum ses az önceki ani korkumu geride bırakmamı sağlarken tanıdık sesin sahibine baktığımda bu tartışmaya son vermemizi sağlayan kişi olduğunu fark etmiştim.

Düzeltme yapalım "dibimin düştüğü kişi"

Muhittin rezilliğimizi yüzüme vurma şurada karizmam yerde zaten bir de bunu düşünüp iyice rezil olduğumu düşünmek istemiyorum.

Ben bön bön bakmaya devam ederken bir kere daha elini görüş açıma getirip iç sesimle konuşmama son vermesiyle kafamı sağa sola sallamıştım.