𝐒𝐩𝐢𝐫𝐚𝐥𝐬 //𝓜𝓪𝓽𝓽𝓱𝓮𝓸 𝓡𝓲𝓭𝓭𝓵𝓮 ✰

Bölüm 7☆

𝑴𝒂𝒕𝒕𝒉𝒆𝒐'𝒏𝒖𝒏 bakış açısı:

Babam okulun ilk haftasında beni bir "ayak işi"ne göndermenin uygun olacağını düşündü.Eğitime gerçekten ihtiyacım olduğundan değil ama bir kez daha onun botunun altına girmek yine de sinir bozucuydu.

Evet okula yeniden geri döndüm.Ya çok korktuğu için ya da sormamanın en iyisi olduğunu bildiğinden neredeyse hiç bir öğretmen kayboluşumu sorgulamadı.Ne yazık ki Hogwarts can sıkıntımı gidermek için çok az şey yapıyordu.Terörize eden öğrencilerin sıkıcılaşması uzun sürmedi ve hatta sınıfta dinlemeyi deneyecek kadar çaresiz kaldım.

Günlerden cumaydı ve gittiğim her yerde beni takip eden bakışlardan uzak olarak yurduma döne bilmem için sadece bir dersim kalmıştı.Bazen sana sadece korkuyla bakan insanlar biraz yaşlanır.

Malfoy'a okul yılı başlamadan önce görev verilmişti.Henüz başlamayacağını bildiğim için onu kontrol etme zahmetine bile girmemiştim ama çocuk çoktan saçını yolmaya başlamıştı.Babamın bu  insanlar üzerinde etkisi..

Öğrencilerin çoğu bu gece katılacağımdan şüpheli olduğum parti hakkında konuşuyordu.Sarhoş yarım akıllılarının bir birlerine saldırmasını izleyecek havamda pek değildim.Belki bunun yerine bulduğum kuleyi ziyaret  ederdim.

Bu gün bu derse zamanında geldim,moralim bozuktu ve sanırım geç gelip tüm sınıfın dikkatini çekmek benim kırılma noktam olurdu.

Yanımdan geçerken insanlardan yayılan korku ve her şeyin paçasını kurtara bileceğim hiss.Ve yine de kafamda kı o küçük ses,ne zaman birisi bakışlarımın altından kaçsa,hala canavar diye fısıldıyordu.Hayatımın gerçekliğini her düşündüğümde göğsümde hissettiğim boğucu duyguya hiç bir şey yardımcı olmuyordu.

Tercihen arka tarafta bir koltuk bulmak için odaya bakarken gözlerim Violet Wilson'a takıldı.Saçları öfkeyle yazdığı kağıdın üzerine dökülüyordu, yüzü o kadar odaklanmıştı ki bunun bir ölüm kalım meselesi olduğunu düşünürdünüz.

Merlin'e şükür gözleri üzerimde değildi ve orada olduğumun farkında olmadan, bir anlığına durup onun yazmasını izlemeden edemedim.

Zavallı kızı korkutma düşüncesiyle  yanaklarımın istemeden de olsa bir gülümsemeyle yukarı kalktığını hissettim.Onun rahatsızlığı, diğer tüm sıkıntı ve ya korkuların erimesine neden olan saf bir neşe getirdi.Ayaklarım neredeyse kendi kendilerine hareket ederek hızla hareket etti ve ben yanındaki boş koltuğa yerleştirdi. Yüzüme kendini beğenmiş bir sırıtış yerleşti.

"İyi günler Violet."Bir iksir makalesi gibi görünen şeye geri dönmeden önce ondan zar zor bir bakış attım.

"Oturacak başka yerin yok mu  Mattheo?"Sesindeki can sıkıntısı belirgindi, muhtemelen heyecanımı biraz azalttı ama onu yalnız bırakmama yetecek kadar değildi.O tanıdığın insanlardan biri miydi? Cildinin sürünmesini izlemeyi sevdiğiniz kişiler.Ne yazık ki, bunun inanılmaz derecede sinir bozucu bir tavrı vardı.

Sınıfın diğer tarafında kı Ravenclaw kızlarını işaret etti,açıkçası benim için endişeleniyordu. Onlara göz kırptım ciyaklamaların ve kıkırdamaların  tepkisini elimden geldiğince takdir etmedim.Kimsenin bana onun gibi tepki vermediğini söylerken yalan söylemiyordum.Her keste her zaman ya korku, hayranlık ya da şehvet  vardır; ikincisi Slytherin ve Ravenclaw kızlarının çoğunluğu için geçerliydi.

Ama onda bunların hiç biri yoktu, bana sergilenen bir şey mişim, doğru özet verilmeden önce anlaşılması gereken bir metin parçasıymışım gibi baktı.Benimle başka biriyle konuştuğu gibi konuştu.Ama aynı zamanda bana hak ettiğim saygıyı da vermedi bundan nefret ediyordum. Ondan istediklerim arasında kaldığımı hissettim, bu yüzden bana tam olarak bunu sorduğunda şaşkına döndüm.