Ölüme Sebep Düşmanlık {GERİ GELİYOR}

Bölüm 6: Mutluluk Merdivenleri

Uzun bir aradan sonra tekrardan merhaba. Çok özür dilerim bu bölümü bayağı bayağı bir geç yayınladım. Ancak okuldan dolayı fırsat bulamıyordum. Şimdi hafta sonları, 1 haftalık tatilde ne yaptın diyeceksiniz. Ama inanın hiç fırsatım olmuyordu. Okul, ev, dersler ve benzer şeylerden bir türlü aradığım fırsatı bulamıyordum. Bundan sonra fırsat buldukça bölümleri yazıp en erken hangi gün olursa yayınlayacağım. Kitap hakkında biraz bilgi vermek istiyorum. Karakter eklemeleri yapacağım ve biliyorum, karakterleri keşke ben seçmeseydim 🤦‍♀️🤦‍♀️. Kitabı yazmaya ilk başladığım anlarda bunun böyle ilerlemediğini bilmiyordum. Bir sonraki kurgum yakında sizlerle olacak, karakterleri siz seçin. Yaptığım saçma şey yüzünden üzgünüm ama aklıma en çok yatan karakterleri seçtim. Bu bölüm uzun olacak. Tekrardan özür dilerim ve yazım yanlışı varsa kusuruma bakmayın, iyi okumalar!!!!

(BU BÖLÜM SİZLERİ ÇOK ŞAŞIRTACAK.)

Üniversite sınavı,büyük gün.

Sabah uyanınca hiç stresli değildim. Bu çok iyi bir şeydi. Bugün üniversite sınavı vardı. Saat 7'de uyanmıştım. Yaşasın lan! Kurtuluyordum bugün. Tek isteğim, felçli hissi bugün yaşamamak. Evet, o kötücül hislerin ismini felçli his koymuştum. Saçma ama güzeldi. Bu durumda bile böyleyim ya, daha kendime ne desem boş diye içimden geçirerek tebessüm ettim. Bugün AYT, yarın ise TYT vardı. Allah'ım ne olur sen bana üniversite sınavı için yardım et Ya Rabb'im. Âmin.

Saat 09:30'a yaklaştığında evden çıktık. Sınav saat 10:15'te başlayacaktı ama saat 10:00 olduktan sonra kimseyi sınav binasına almıyorlardı. Yaklaşık on beş dakika sonra sınav olacağım binaya varmıştık. Annem arabayı durdurdu ve cebinden okunmuş şeker çıkarıp bana uzattı. "Biliyorum orada da okunmuş şeker var ama yine de vermek istedim." Deyip gülümsedi. Bende gülümseyerek yanağına küçük bir öpücük kondurdum. Annem, "İyi şanslar." Dedikten sonra arabayı tekrardan çalıştırıp eve gitti. Allah'ım, sen bana yardım et bugün ve yarın için Ya Rabb'im. Âmin.

Sınav çıkışı

Beklediğimden bile çok daha iyi geçmişti! Gerçekten de sınavım güzeldi. Yapamam zannediyordum ama harikaydı. Merdivenlerden çok mutlu inmiştim. Binadan çıktıktan sonra hemen Yağız, Sedef ve Kahve Gözlüm'ün yanına gittim. Onlarla konuştuktan sonra daha da mutlu olmuştum çünkü hepsinin çok iyi geçmişti. Onlarla vedalaştıktan sonra annemi bulmaya çalıştım. Anneme anlatmak için sabırsızlanıyordum ki, bahçenin köşesinde arabasını gördüm. Hemen gittim. Gittiğimde kapıyı açıp ön tarafa oturdum.

Anneme heyecanla baktığım esnada annemi hüzünlü gözleriyle, fakat buruk tebessümüyle görünce yüzümdeki gülüşüm aniden soldu. Ne olduğunu sorduğumda babamla kavga ettiklerini söyledi. Üzülmüştüm aslında. Kavga ettiklerinde 20 dakikayı aşmadan hemen barışırlardı ve annem pek üzülmezdi. Fakat bu sefer öyle değildi. Ağır bir kavga gibi gözükmedi gözüme ama yanılmışta olabilirim. Fakat annem bu kadar üzülmezdi normalde. Acaba büyük bir kavga mıydı? Onu üzmemek için daha fazla soru sormadım. Annem babamla kavga ettiğinde normalde gülüp geçerdi. Fakat ilk kez babamla olan bir kavgaya bu kadar üzülmüştü. Araba çalışınca annem arabayı eve doğru sürmeye başladı.

Yaklaşık 15 dakika sonra eve varmıştık. Kapıyı açıp içeri girdiğimizde heyecanla babamın yanına koştum. Üzgündüm ama babama belli etmeyecektim.

Tam yanına oturup konuşacağım esnada beni görmezden gelerek anneme bağırdı. "Sen ne biçim bir insansın! Hadi kendimi geçtim, bu çocuğa ve onun kardeşine de mi hiç acımadın? Senden nefret ediyorum! Tanıdığım en iğrenç insansın!" Diye bağırıp anneme doğru bir adım atınca annem sinirlendi.