Yaşadığım tüm zamanlara dönüp baktığımda, sayfalarca acı biriktirdiğimi ve bu hayatta aslında kendim için hiçbir şey yapmadığımı gördüm. Ben başkalarının mutluluğuyla mutlu olan bir adamdım ve kendime hiç zaman ayırmıyordum. Bunu iş işten geçtikten sonra anlamanın acısı beni başka bir boyuta taşıyor. Çünkü 15 yaşımda ki aşkın değerini bilemedim, 17 yaşımda iken beni herşeyden çok seven kızı tanımak bile istemedim. Ben hep bir insana ait oldum, bana hiç ait olmayan bir insana..
