Dedem, yeleğinin cebinden çok eski bir mektup çıkartarak bana uzattı. Hayatımda ilk defa bu kadar eski bir mektuba dokunuyordum. Dedem özenle saklamıştı bu mektubu. Üzerinde yılların kokusu ve büyüsü vardı. Artık mektubu katladığı yerler çok belirgin izler oluşturmuştu üzerinde ve bazı bölümleri yılların verdiği yorgunluktan iyice solmuştu. Mektubun sağ üst köşesinde İstanbul / 1954 yazıyordu. Okumaya başladım:
Benim burada yaşadıklarım artık yaşanmaz bir hal aldı. Abim iyice huysuzlaştı ama bizim durumumuzdan kimseye bahsetmedi. Birkaç güne Bursa'ya taşınıyoruz. Yeni bir hayat başlıyor benim için. 19 yaşında kalbimle tanıştım ve çok geçmeden tekrardan yerini unuttum. Senden beni sevdiğini hiç duymadım ama dudaklarımdan o iki kelime nasıl dökülür bilmem. Ben gözlerinden okudum seni. İyi ki de okumuşum. Bende seni seviyorum. Beni bırakma.
Okuduğum en derin yazıydı bu işte. Bir kadının en büyük cesareti bu olmalıydı: Hiç "Seni seviyorum" demeyen bir adama, "Bende seni seviyorum" demek. "Bu aşkın sonu neydi acaba?" Çekinerek sordum dedeme...
-- Peki sonra ne oldu dede ?
-- Bana dünyanın en güzel hediyesini verdi. Annen Sabriye'yi. Aşk ne yapar eder bir yolunu bulur. Sakın olmaz deme. Kaderine yazıldıysa bir kere, kaçışın olmaz hiçbir yere.
-- Çok teşekkür ederim dede. İyiki varsın.
