Τα Μονοπάτια Του Έρωτα

2.

Η Άντζι ξύπνησε και τεντώθηκε, μια κίνηση που τέντωσε τη φανέλα της και διέγραψε ξεκάθαρα τις θηλές του στήθους της. Οποιοσδήποτε άλλος θα το είχε προσέξει αμέσως, ο Μιχάλης την κατάλαβε όταν ανακάθισε και του μίλησε.

-Καλημέρα, ακόμα γράφεις; Τι ώρα είναι; ρώτησε με τη φωνή βραχνή ακόμα από τον ύπνο.

-Είναι πολύ πρωί ακόμα, είπε ο Μιχάλης ενώ έγραφε. Μπορείς να ξανακοιμηθείς.

-Είδες τον Σταύρο;

-Θα σε γελάσω, δεν πρόσεχα.

Η Άντζι έριξε μια ματιά γύρω. Δεν έβλεπε τον Σταύρο. Να είχε έρθει και να μην την είχε δει; Να μην είχε έρθει ακόμα; Κακή συνεννόηση είχαν κάνει, η κοπέλα αποφάσισε να πάει στην καμπίνα της. Το βλέμμα της σταμάτησε στον Μιχάλη. Ακόμα έγραφε όπως και την ώρα που εκείνη είχε πέσει για ύπνο. Το μόνο που είχε αλλάξει ήταν ότι πάνω στο τραπέζι βρισκόταν και ένα πακέτο με μπισκότα γεμιστά με σοκολάτα. Ένιωσε την κοιλιά της να γουργουρίζει.

-Μπορώ; είπε δείχνοντας τα μπισκότα.

-Ελεύθερα, είπε ο Μιχάλης συνεχίζοντας να γράφει.

Η Άντζι πήρε ένα μπισκότο και άρχισε να το τρώει παρακολουθώντας τον να γράφει με έναν στρωτό ευανάγνωστο γραφικό χαρακτήρα.

-Τι γράφεις;

-Διάφορα.

-Να δω;

Ο Μιχάλης ανασήκωσε τους ώμους. Η Άντζι πήρε το χαρτί.

-Δεν είναι ακόμα τελειωμένο, είπε ο Μιχάλης αλλά η Άντζι δεν έδωσε σημασία. Διάβαζε.

Χλωμή σελήνη,

φύλακα της νύχτας,

πρόσεχε εκείνη

που την ευτυχία μου δίνει.

Η παρουσία της φωτίζει

τη ζωή μου,

το χαμόγελό της

ζεσταίνει την ψυχή μου.

Το πρόσωπό της

τόσο γλυκό

ω, δεν χορταίνω

με τις ώρες να το κοιτώ.

Στο ζεστό της βλέμμα

θέλω να χάνομαι...

-Πολύ ωραίο, είπε η Άντζι, ποια είναι η τυχερή; Κάποια από εμάς εδώ;