Τα Μονοπάτια Του Έρωτα

3.

Ξύπνησε γρήγορα, δεν είχε περάσει πολύ από την ώρα που κοιμήθηκε αν και στο σκοτάδι της καμπίνας δεν μπορούσε να πει πόσο ακριβώς. Διαπίστωσε ότι είχε γυρίσει ανάσκελα στον ύπνο του αλλά δεν ήταν ο μόνος που είχε μετακινηθεί, η Άντζι είχε επίσης αλλάξει θέση. Το κεφάλι της αναπαυόταν τώρα στο στέρνο του και τον είχε αγκαλιάσει με το ένα χέρι της.

Αποφάσισε να μην κινηθεί και την ξυπνήσει. Του άρεσε εξάλλου όπως την είχε δίπλα του και άκουγε την ανάσα της. Ήταν κάτι που ταίριαζε στο χαρακτήρα του. Αποκοιμήθηκε.

Η Άντζι ξύπνησε και διαπίστωσε ότι κοιμόταν πάνω στον Μιχάλη, ήταν άνετα καθώς εκείνος ήταν πολύ πιο μεγαλόσωμος και της άρεσε που ήταν ζεστός. Έκλεισε τα μάτια της και έμεινε έτσι για λίγο. Ήταν τόσο περίεργο, αυτό που ονειρευόταν ότι θα ήταν η κατάληξη της νύχτας της με το Σταύρο είχε γίνει με κάποιον άλλο. Μπορεί να μην είχαν προηγηθεί χάδια και ερωτική πράξη αλλά είχε καταλήξει να κοιμηθεί δίπλα σε έναν άνδρα, σε έναν που της είχε φερθεί πολύ πιο όμορφα από εκείνον που εκείνη ήθελε.

Του ήταν ευγνώμων για τη στάση του, μια στάση πολύ ευγενική και προστατευτική. Ένιωσε μια τρυφερότητα, που δεν είχε ξανανιώσει, για τον Μιχάλη και ανασηκώθηκε τόσο ώστε να μπορεί να τον φιλήσει. Εναπέθεσε απαλά ένα φιλί στο μάγουλο κοντά στα χείλη. Ύστερα τραβήχτηκε στο πλάι και τον άγγιξε ελαφρά στον ώμο για να τον ξυπνήσει. Έπρεπε να το κάνει, για να μπορέσει να σηκωθεί από την κουκέτα χρειαζόταν να σηκωθεί ο ίδιος πρώτα.

Ο Μιχάλης ξύπνησε αμέσως.

-Καλημέρα, είπε η Άντζι.

-Καλημέρα, της είπε. Θες να σηκωθείς;

-Ναι, είπε η κοπέλα.

Ο Μιχάλης σηκώθηκε και η Άντζι έκανε το ίδιο. Εκείνος απέστρεψε το βλέμμα του αμέσως και αυτό γιατί η Άντζι είχε πέσει να κοιμηθεί σχεδόν ολόγυμνη. Φορούσε μόνο ένα εσώρουχο, για να κοιμηθεί είχε βγάλει το μποξεράκι, που προφανώς το φορούσε σαν σορτσάκι κα όχι σαν εσώρουχο όπως τα αγόρια, και τη φανέλα. Βιάστηκε να ντυθεί και μετά του είπε:

-Εντάξει, μπορείς να κοιτάξεις.

Ο Μιχάλης το έκανε και η Άντζι χαμογέλασε.

-Είσαι πολύ ευγενικός. Σε ευχαριστώ για όλα.

-Ε καλά, δεν έσωσα και τη ζωή σου, είπε ο Μιχάλης προσπαθώντας να κρύψει ότι ένιωθε άβολα που τον ευχαριστούσε. Λίγη ναυτία είχες.