Τα Μονοπάτια Του Έρωτα

11.

Επιβιβάστηκαν στα πούλμαν και ξεκίνησαν για το τελευταίο στάδιο του ταξιδιού της επιστροφής. Ο Μιχάλης κάθισε στη θέση του και έκλεισε τα μάτια του. Η Μαρία, που είχε καθίσει δίπλα του, τον άγγιξε στο χέρι.

-Κουράστηκες;

-Λίγο.

-Θέλεις να σε αφήσω να κοιμηθείς;

-Όχι, θα κοιμηθώ σπίτι.

Ο Μιχάλης πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους της και η Μαρία χώθηκε στην αγκαλιά του.

-Θα μπορούσα να μείνω με τις ώρες έτσι, είπε ο Μιχάλης.

-Και εγώ, είπε η Μαρία. Είμαι ευτυχισμένη και το χρωστάω σε εσένα.

Ο Μιχάλης έσκυψε και τη φίλησε.

-Δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν, σου αξίζει να είσαι ευτυχισμένη.

Στην απέναντι πλευρά η Χριστίνα και ο Δημήτρης ήταν επίσης αγκαλιά, ανάμεσα στα φιλιά και τα χάδια, τα τελευταία καθόλου αθώα αλλά τελείως καλυμμένα από το σκοτάδι, έκαναν τα σχέδιά τους για τις διακοπές του Πάσχα που ήδη είχαν αρχίσει.

Μια θέση πιο πίσω, ο Ερνέστος κοιτούσε έξω με το μυαλό του να είναι στις μέρες που έρχονταν. Μακριά από το σχολείο ήταν ελεύθερος να βλέπει όσο ήθελε τη Δανάη.

Σταμάτησαν κοντά στην διώρυγα της Κορίνθου για ένα σύντομο δείπνο. Ο Μιχάλης και η Μαρία ετοιμάζονταν να κατέβουν όταν πέρασε δίπλα τους ο Σταύρος.

-Εγώ και εσύ, είπε στον Μιχάλη με το συνηθισμένο απότομο τρόπο του, πρέπει να τα πούμε.

-Όποτε θες.

-Τώρα, προς τη γέφυρα που είναι ερημιά και έχει ησυχία.

-Προχώρα και έρχομαι, είπε ο Μιχάλης.

Ο Σταύρος έφυγε και η Μαρία στράφηκε στον Μιχάλη με μάτια ορθάνοιχτα από τον φόβο.

-Μην πας, θα σου κάνει κακό!

Η Μαρίνα, από το πίσω κάθισμα, ήταν της ίδιας γνώμης.

-Δεν έχει καλό σκοπό, είναι παγίδα.

-Το ξέρω, είπε ο Μιχάλης, αλλά όπως είπε και ένας αρχαίος η ενέδρα που ανακαλύπτεται πληρώνεται με τόκο. Πηγαίνετε για φαγητό. Μαρία, θα μου παραγγείλεις και εμένα και έρχομαι.

Ενώ όλοι κατευθύνονταν προς το κοντινό Μακ Ντόναλντ'ς, ο Μιχάλης πήρε την αντίθετη κατεύθυνση. Άκουσε από μακριά το τραίνο που περνούσε για Πάτρα, Πύργο και Κυπαρισσία ενώ ανηφόριζε προς τη γέφυρα.