ပုံမှန်နေ့ရက်တွေမှာဆို အပြစ်ပေးအခန်းကအသုံးပြုခဲသည်။ လှပတဲ့မိန်းမပျိုတွေအများအပြားရှိပြီး မည်သူမဆိုမောင်းမဆောင်ထဲဝင်ရောက်နိုင်တဲ့ အခွင့်အရေးရှိရာ ဘယ်အစေခံကမှအနာဂတ်ကိုယ်လုပ်တော်တွေကို ရန်စရလောက်အောင် မမိုက်မဲကြပေ။ ထို့ကြောင့် အပြစ်ပေးခန်းက လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်တစ်ခုထက် ဘာမှမပိုပေ။
စူးမီ ချင်ယန်ရဲ့အနောက်ကနေအပြစ်ပေးခန်းထဲ လိုက်ဝင်လာရင်း သူမနှလုံးသားမှာကသောင်းကနင်းဖြစ်နေကာ သူမအနောက်ကတံခါးကိုရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့်ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ သူမလှည့်လာတဲ့အခါတွင် ချင်ယန်သည်အနီရောင်ခွေးခြေလေးအပေါ်မှာ ထိုင်နေပြီ။ သူတို့ကြား စားပွဲတစ်လုံးပိုင်းခြားထားပြီး သူ့ရဲ့ကျောက်စိမ်းနဲ့တူတဲ့သွယ်လျလျလက်ချောင်းတွေကို စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားကာ သူ့မျက်လုံးတွေက ဝေခွဲရခက်တဲ့အမူအရာဖြင့် စူးမီအပေါ်မှာမြဲမြံနေသည်။
စူးမီ သူနဲ့အကြည့်ချင်းမဆုံရဲပဲ တံခါးနားမှာငြိမ်သက်စွာရပ်နေသည်။
" မင်းအမြဲတမ်းငါနဲ့ခပ်ခွာခွာနေတယ် မင်းငါ့ကိုတကယ်ကြောက်တာလား?"
ချင်ယန် လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်ငှဲ့လိုက်ပေမဲ့ မပူတော့ပဲ ကြက်သီးနွေးလောက်ပဲဖြစ်နေပြီ။ သူကခွက်ကိုကောက်ကိုင်လိုက်ပြီးမှ ပြန်ချထားလိုက်သည်။
" လူကြီးမင်းချင် ဒီနိမ့်ကျတဲ့မိန်းကလေးကမလုပ်ရဲပါဘူး"
" အဲ့ဒီလိုလား?"
ချင်ယန် စားပွဲညာဘက်ခြမ်းကထိုင်ခုံလွတ်ကို လက်ဟန်ပြလိုက်သည်။
" ဒီမှာလာထိုင်"
စူးမီသည်မရိုးသားသောသူမဟုတ်ပဲ တခြားနေ့တစ်ရက်ရက်သာဆိုပါက သူမတုံ့ဆိုင်းခြင်းမရှိပဲ ဝင်ထိုင်မှာဖြစ်ပေမဲ့ ဒီနေ့ကတော့ ချင်ယန်ကအခုတင်အပြင်ဘက်မှာ သူမကိုအပြစ်ပေးမည်ဟုပြောခဲ့တော့ ထိုနေ့ရထားလုံးပေါ်ကမြင်ကွင်းကို သူမပြန်တွေးမိပြီး စူးမီအံတင်းတင်းကျိတ်ထားကာ ပြန်မဖြေရဲပေ။
" ကျေးဇူးတင်ပါတယ် လူကြီးမင်းချင် ဒါပေမဲ့ ကျွန်မဒီမှာရပ်နေရတာအဆင်ပြေပါတယ်"
YOU ARE READING
ကျွန်မယောက်ျားကပျိုတိုင်းကြိုက်တဲ့နှင်းဆီခိုင်
Historical Fictionနှစ်ခါလက်ထပ်ပွဲပျက်ခဲ့ပြီးနောက် စူးမီဟာမက်မွန်ပန်းပွင့်ပုပ်နှစ်ပွင့်နဲ့ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည်။ တစ်ယောက်ကသူမအပေါ်လိုချင်မျက်စိကျနေတဲ့ခဲအိုဖြစ်ပြီး နောက်တစ်ယောက်ကရက်စက်ပြီးအကြင်နာကင်းမဲ့တဲ့မိန်းမစိုးတစ်ယောက်။ သေသေချာချာစဉ်းစားဆုံးဖြတ်ပြီးနောက် အနောက်ကတစ်ယောက...
