Benim adım Lara Berter. Çocukluğundan beri ailesi tarafından 'Sakın Kimseye Güvenme' denerek büyütülmüş, çok küçük yaşlardan itibaren ailesi tarafından donanımlı bir ajan olmak için yetiştirilmiş biriyim.
Bu ise benim hayatımda ailem dışında ilk de...
"Yemek yiyelim mi? diye sorduğunda dışarda bir şeyler yeriz sanmıştım"
Hamburgerimden bir ısırık daha aldım ve alttan bir şekilde Batın'a baktım. Ağzımdakini iyice çiğneyip yuttuktan sonra kolamı aldım bir yudum aldıktan sonra yerine bırakarak bakışlarımı Batın'a çevirmeden "Sadece sus ve yemeğini ye" diyerek ağzıma bir tane patates kızartması attım.
Barlas Bey bana yardım etmeyeceğini söyledikten sonra ekibi ile gitmişti. Büyük ihtimalle bir daha ekibimi bulana kadar onları görmeyecektim. Ama sinirli değildim, sadece kendi hatam yüzünden kötü hissediyordum. Kendi kendime de ekibimi bulabilirdim, onların içlerinden gelmeyen yardımlarına ihtiyacım yoktu. Zaten bizden haz etmedikleri belliydi. Onlarla çalışmak zorunda kalmadığım için şanslı bile sayılabilirdim.
Evde ben ve Batın dışında sadece birkaç koruma kalmıştı onlar da salondaki masanın etrafına çevrili koltuklarda oturmuş kart oynuyorlardı.
Batın'ı salmamıştım veya onu farklı bir yere götürmemiştim çünkü o henüz aklanmamıştı ve ben Keyan Bey ile konuşmadan bir hareket yapamazdım. Keyan bey ile konuşmam gerektiği için onu aramış ve yanına giderek konuşmak istediğimi söylemiştim. Keyan bey ise zaten buraya geleceğini söyleyerek beklememi söylemişti. Ben de söylediği gibi yaparak Keyan bey'in gelmesini bekliyordum.
Bu yüzden bize ve diğer korumalara yemek sipariş ettirmiştim, onlar içeride biz ise mutfakta yiyorduk.
Batın Alttan alttan bana baktı ve "Çok kabasın" dedi.
Çiğnemeyi birkaç saniye bıraktım. 'Kaba mı?' Kafamı kaldırıp Batın'a baktığımda "Bu kadar kaba olmak zorunda değilsin" dedi ve önüne dönerek yemeğini yemeye başladı.
Kaba mıydım?
Ağzındakini yuttuktan sonra hamburgeri tabağa bıraktım ve Batın'a bakmaya başladım.
Batın ona baktığımı fark edince birkaç saniye bana baktı ve "Ne? Ne oldu? Neden bakıyrosun?" diye sordu.
Birkaç saniye sonra "Neden öyle söyledin?" diye sordum.
Yüzüme anlamıyormuş gibi baktı ve "Ne söyledim?" diye sordu.
Göz devirdim ve "Kabasın dedin" dedim. Daha birkaç saniye önce söylediği şeyi unutmuş olamazdı değil mi?
Batın tek kaşını kaldırdı ve "Öylesin çünkü?" dedi sorarcasına.
Derin bir nefes aldım ve sakince verdim. Ona kaba mı davranıyordum?
Kesinlikle öyle davranıyordum.
Arabasına bindiğim andan beri ağzıma geleni söylemiş sürekli terslemiştim. Beni kurtardığı için ona bir teşekkür bile etmemiştim. Gerçekten kaba davranmışım sanırım. Belki de onunla daha düzgün konuşmam gerekiyordu.
